یکی از دلایلی که بازی رومیزی را برای من خیلی خواستنی و متمایز می‌کند، امکان ارتباط رو در رو و تعامل فیزیکی است. از نگاه و خنده و صحبت گرفته تا کل‌کل و فحش و دعوا! این مطلب که اولین بار در سایت رومیز منتشر شد و در اصل ترجمانی است از این منبع، به مقایسه‌ی ارتباط در دنیای واقعی و ارتباط در دنیای آنلاین می‌پردازد، که چون از خواندنش لذت بردم تصمیم گرفتم با شما هم به اشتراک بگذارم. قسمت اول این مقاله را می‌توانید اینجا بخوانید.
یک نکته برای دوستی آنلاین: “خود واقعی بودن” خیلی حال میده!
با وجود اینکه ارتباطات آنلاین نقائصی دارد، باز هم نمی‌شود مزایای آن را نادیده گرفت. اینترنت و مشتقات آن، خیلی راحت این امکان را به انسان‌ها می‌دهد تا گروه‌هایی را بر اساس علایق مشترک تشکیل بدهند و در نتیجه اجتماعاتی درست کنند. افرادی که سرگرمی و علاقه مشترک داشته باشند به سمت علاقمندی به همدیگر هم گرایش پیدا میکنند، به همین دلیل اینترنت امکان پیدا کردن آدم‌های هم‌فاز را راحت‌تر کرده و باعث می‌شود بیشتر با یکدیگر به اصطلاح قاطی بشویم و گروه‌های دوستی ایجاد کنیم. علاوه بر این، عضویت و جایگاه داشتن در یک گروه مشخص، به ما حس قید، معنا، و عزت‌نفس می‌دهد. همینطور این اجتماعاتِ اینترنتی به ما کمک می‌کند تا بیشتر احساس تعلق کنیم، برایمان هدفمندی ایجاد می‌کند، و باعث می‌شود راجع به خودمان احساس بهتری داشته باشیم.
مزایای اجتماعی ارتباطات آنلاین فقط به این موارد ختم نمی‌شود. بعضی تحقیقات نشان می‌دهد که تعاملاتی که در دنیای مجازی رخ می‌دهد، می‌تواند حتی معتبرتر و واقعی‌تر از تعاملات دنیای واقعی باشد. مثال این تحقیقات (که خیلی هم تازه نیست) را شواهد یافت شده توسط آدام جوینسن Adam Joinson جامعه‌شناس، در سال ۲۰۰۱ نشان می‌دهد. ایشان کشف کرد که آدم‌ها پشت کامپیوترشان خیلی بیشتر اطلاعات شخصی‌شان را فاش میکنند تا در تعامل رو در رو. همچنین کشف کرد که در ارتباطات دیجیتالی، آدم‌ها بیشترِ این اطلاعات شخصی را از طریق متن و پیغام رو میکنند تا از طریق گفتگوی ویدیویی! به یک معنا این تحقیقات نشان می‌دهد که ظاهرا هرچقدر ما بیشتر دیجیتالی می‌شویم، بیشتر در نشان دادن تصویر خودمان به دیگران صداقت به خرج می‌دهیم– که باز طبق تحقیقات به رابطه‌ی مثبت‌تر و راضی‌کننده‌تری منجر می‌شود. اگر بخواهیم این پدیده را در چهارچوب نظریه ارسطو ببینیم، باید بگوییم که تعاملات دیجیتالی، به ما این امکان را می‌دهند که ویژگی‌های بیشتر (و صادقانه‌تری) از خودمان را با دوستانمان به اشتراک بگذاریم.
نهایتا مساله مربوط به کیفیته، نه کمیت!
همه‌ی دوستی‌ها که سطح یکسانی ندارند – دوستی آنلاین هم همینطور! مزایای سلامت روانی که ممکن است بتوانیم از طریق دوستی آنلاین کسب کنیم، خیلی بیشتر از اینکه به کمیت وابسته باشه به کیفیت وابسته است. تحقیقات باز هم نشان می‌دهند که تعاملاتِ آنلاینی که ما به شکل حمایت دریافت می‌کنیم، برای ما از طریق ایجاد احساس مثبت، حس همیاری، و رضایت خاطر زندگی، سلامت روانی به ارمغان می‌آورد. شواهد نشان می‌دهند که این جریان از طریق «حس متعالیِ اجتماعی بودن» حاصل می‌شود.
به عبارت دیگر، وقتی ما از طریق دوستان آنلاین خودمان حمایت می‌شویم، احساس اجتماعی بودن بیشتری می‌کنیم، که باعث می‌شود تا مثبت‌تر و خوشحال‌تر باشیم و کمتر احساس تنهایی کنیم. البته که تعداد بالای دوستان آنلاین، لزوما به معنای این تاثیرات نیست. مهم چگونگی تعامل ما با دوستانمان است.
ختم کلام
اگر حوصله‌ی خواندن تمام این مطلب و انتظار برای شنیدن عبارت «نتیجه تحقیقات نشان می‌دهد که…» را ندارید، خلاصه‌اش را برایتان می‌گویم که می‌شود اینکه:
رفاقت سالم چیزی نیست جز احساس ارتباط!
و با اینکه ارتباط اجتماعی در دنیای واقعی و دنیای دیجیتال با هم فرق‌های زیادی دارند، ولی باز هر دو سر و کارشان با سلامت روانیِ مثبت است؛ مثل کاهش افسردگی و افزایش حس رضایت از زندگی. هرکدام هم مزایا و معایب خودشان را دارند. با اینکه از لحاظ بیولوژیکی ما بیشتر برای تعامل چهره-به-چهره طراحی شده‌ایم، ولی خب از آن سمت هم دوستی آنلاین می‌تواند ما را به انسان‌هایی وصل کند که به لحاظ جغرافیایی در دسترسمان نیستند.
فوتِ استاد و ورد نهایی یک جورهایی خلاصه می‌شود در همان لغت ارتباط؛ اگر قاطی دوستی‌های آنلاین هستید، مطمئن شوید که از جنس حمایتی هستند. مطمئن شوید که مراقب شما هستند و به شما گوش می‌دهند و ارزش می‌گذارند، و البته شما هم برای آنها همینطور.
ارسطو (همان جناب وِی!) می‌گوید ذات زندگی ما همان ذهن ماست، مهم شریک شدن آن است، آنلاین و آفلاین بهانه است.
خوشحال می‌شوم تا نظر شما را در این مورد بدانم. به نظر شما تفاوت‌های دوستی در دنیای واقعی و دوستی در دنیای آنلاین چیست؟ لطفا در بخش نظرات همین مطلب به اشتراک بگذارید.
