من همیشه همه چیزهای خوب را برای شوهر و بچههایم خواستم و خودم هیچ وقت مهم نبودم!
این جمله و امثال این را همه ما بارها و بارها شنیدهایم و یا حتی خودمان هم تکرار کرده ایم.
حالا مسئله ما اینجاست:
که چرا منِ زنِ ایرانی آرامشم حتی برای خودم اولویت نیست؟!
همیشه دیده ایم و یاد گرفته ایم که ظرفهای قشنگ داخل ویترین برای مهمان ها است.
یا لباسهای خوشگل و گران قیمت مان برای مهمانی و مراسمات خاص هستن.
حتی لوازم آرایش مان هم فقط و فقط برای جشن و عروسی استفاده میشود.
خیلی از ما حتی کرم آبرسانِ نارگیلی را هم از خودمان دریغ میکنیم، دیگر بماند که پوست و مو و ناخن هایمان هیچ وقت در اولویت نخواهد بود چه برسد به اولویت آخر!!
مخصوصاً ما بانوان مذهبی که در زیر سایه حیا لطافت و زنانگی را برای همسر و فرزندانمان و حتی مهم تر از آن برای خودمان محروم کرده ایم.
منِ زنِ ایرانی زمانی میتوانم حال خوب و حس ارزشمندی را به خانوادهام انتقال بدهم که خودم آن را در وجودم پرورش داده باشم.
ما بانوان قربانی زندگی مشترک نیستیم!
شروع کن از همین الان، در کمدت را باز کن آبرسان و رژ کالباسی ملایمت را بیرون بیاور روبروی آینه بایست و لذت ببر از زن بودنت از اینکه هنوز هم زیبایی حتی بیشتر از ۲۰ سالگیت حتی بیشتر از زمانی که مادر چند فرزند قد و نیم قد نبودهای.
شانه را که به موهایت میکشی به این فکر کن که دخترت لطافت و زیبایی را از تو یاد میگیرند نه فلان بلاگر اینستاگرامی،لباسهای مرتب و خوشبویت را که میپوشی میبینی که تو هنوز هم همانقدر خوشپوش و خوش اندامی.!
حالا نگاهی به آینه بنداز تو بانوی آن خانهای محور اصلی خانواده و بدان که حال خوب تو حال خوبه همه اعضای خانواده است .
-عین.ز
