تا بحال خیلی از ما ها ، به خودمان گفته ایم که ّ از امروز به بعد مشغول فلان کار خواهم شد یا اینکه ، مثلا هر روز ده صفحه خواهم نوشت .
یا اینکه با خودمان قرار می گذاریم که یک نویسنده شویم و تمام .
شاید برای این کار ها مدت زمان زیادی را صرف کنیم . اما این پیگیری تا کجا ادامه خواهد داشت ؟
ببینید ، هرگز لازم نیست خودتان را سرزنش کنید ، که چرا فلان کار را رها کردم و دیگر پی اش را نگرفتم ؛ چراکه همه ی ما انسان ها یا اقلا اکثر ما منتظر بازخورد گرفتن هستیم . خود من تا قبل از اینکه وارد ویرگول شوم ، مدت ها مشغول نوشتن بودم . اما هرگز به صورت جدی نبود .
مثلا یک روز می نشستم و ده صفحه را سیاه و کبود می کردم ،اما سر می رسید آن روز هایی که من حتی قلم به دست نمی گرفتم . ضمن اینکه آن روز ها هرچه می نوشتم نیز از نوشتن متنفر تر هم می شدم .
تا اینکه جایی را به اسم ویرگول پیدا کردم .
در این سرزمین رویایی ، بلافاصله بعد از نوشتن افرادی بودند که مرا حمایت می کردند .
من می توانستم از نعمت خوانده شدن برخوردار باشم .
در این سرزمین رویایی اعداد و ارقام لایک ها ، بازدید ها ، تعداد بوکماک و... به من چنان انگیزه ای برای نوشتن داد که فکر کردم من برای نوشتن ساخته شده ام . آره . پست من خوانده می شد .
به نظرم یکی از اصلی ترین دلایل دنبال کردن و پیگیری یک فعالیت گرفت بازخورد است .
از منظر شما این برای یک نویسنده ی نوپا یا حرفه ای چقدر دردناک و دشوار است که هر روز بنویسد ولی هیچ بازخوردی را دریافت نکند ؟ انگیزه اش از کجا تامین خواهد شد ؟ آیا این نویسنده نوشتن را بوسیده و برای همیشه کنار نخواهد گذاشت ؟
امیدوارم توی زندگیتان بازخورد های فراوانی دریافت کنید .
راستی شما تا حالا خود شما چند فعالیت را شروع کرده یا خواسته اید که آن را شروع کنید ، اما آن را رها کرده اید ؟ همانطور که گفتم آیا فکر نمی کنید ، دلیل نا تمام ماندن آن پروژه ها همین بازخورد نگرفتن است ؟
امیر معین .
