خبر کوتاه است و جانکاه ...
بخش گسترده ای از غرب کشور به دلیل زلزله مصیب زده شده است. هرچه هم به تاریخ برگردیم، به زلزله بم و آذربایجان و ... (که به سن من قد نمی دهند ) کورسوی امیدی نیست. علاج واقعه قبل از وقوع نکردیم .
در این میان قهرمانان فضای مجازی هم بیکار نیستند. هنوز خیلی چیزها برایم قابل درک نیست.
نمی گویم طرح کردن مسائلی مثل اینکه چرا مسکن مهر به این سرعت تخریب شده، یا آن روحانی چرا اینگونه با زلزله زده ها صحبت کرده یا تاختن به روش اطلاع رسانی صدا و سیما مهم نیستند. انقدر مهم اند که دست گذاشتن روی این موضوعات به عنوان یک مطالبه مردمی می تواند شروع حرکتی باشد برای بهبود
اما
زمانبندی مهم است، درک موقعیت مهم است ... حجم پیام های تسلیت در تایملانها در روز اول انقدر زیاد بود که اطلاع رسانی به عنوان یک وظیفه در شرایط بحران عملاً در بین پیامهای تسلیت گم شد ...
الان هم که قهرمانان فضای آنلاین وارد فاز جدید : تسلیت گفتن بس است کمک کنیم شده اند
ولی
نسبت پیامهای درخواستی برای کمک نسبت به کمکهای انجام شده ناچیز است ... خودتان می توانید از نزدیک ببینید ...
امیر پرویز تراکمه زاد
انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:
توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توانِ شنفتن
توانِ دیدن و گفتن
توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن
توانِ خندیدن به وسعتِ دل، توانِ گریستن از سُویدای جان
توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی
توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت
و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی
تنهایی
تنهایی
تنهایی عریان.
انسان
دشواری وظیفه است.
