ما نسل رسانه هایی هستیم که به ظاهر مخاطبی ندارد. نسل پیامک؛ نسل تله تکست؛ نسل رادیو؛ نسل بلاگ...
از سال 88 بلاگ داشتم. بلاگ های مختلف با موضوعات متفاوت. صاحب رسانه ای بودم برای خودم! البته هیچوقت دنبال جذب مخاطب حداکثری نبودم. دایره مخاطبانم شعاع کمی داشت، اما با همان ها ارتباطات خوب و صمیمی داشتیم. دوستانی که متاسفانه الان از هیچ کدامشان خبری ندارم...
من در میهن بلاگ بودم و بیشتر دوستانم در پرشین بلاگ. شاید یکی دوتایی هم در بلاگفا، یا بقیه سرویس هایی که آنچنان آشنا نبودند (اما بعضی هایشان امکانات خوبی داشتند). میهن بلاگ برای من، نه فقط ار بابت اینکه سرویس دهنده بلاگم بود، اهمیت داشت. بیشتر دلیل جذابیت میهن بلاگ برای من، این بود که کمتر کسی در این سرویس بود! در واقع همه بلاگرهای زمان ما در بلاگفا بودند. درصد کمی هم در پرشین بلاگ و مابقی که در آمارها، داخل دسته بندی «غیره» یا «دیگر» می آیند، در سرویس هایی مثل همین میهن بلاگ، یا بلاگ اسکای، یا بلاگ‌آی‌آر.
امروز، بعد از مدت ها، برای انجام کاری خواستم سری به بلاگم بزنم که با صفحه بالا مواجه شدم. میهن بلاگ تعطیل شد! به همین راحتی؟ من که تمام دوران نوجوانی و جوانی ام را پای تک تک پست ها گذاشته بودم و با کامنت های دوستانم اشک و ها و لبخندهای زیادی را از سر گذرانده بودم، امروز و با دیدن این صحنه، خاطرات تلخ و شیرین و گاه بی مزه دوران بلاگری از جلوی چشمانم گذر کرد.
میهن بلاگ 12 سال عمر کرد و من هم تقریبا از همان اوایل فعالیتش، با او همراه بودم، تا همین چند ماه اخیر. شاید همین بی وفایی امثال ما باعث شد مدیران میهن بلاگ بی انگیزه شوند و رغبتی به ادامه نداشته باشند. بله! یکی از دلایل غیر فنی اش باید همین باشد.
یاد باد آن روزگاری که بلاگر بودیم. هرچند وقتی ویرگول را برای نوشتن انتخاب کرده ام، یعنی هنوز هم خودم را بلاگر می دانم و میل به نوشتن همچنان در من هست! اما جدای این موضوع، باید قدر داشته هایم را بیشتر بدانم و پیش از آنکه از دستشان بدهم، به آنها توجه کنم. یکی از همین داشته ها که شاید امروز مخاطب بالایی هم نسبت به رقبایش نداشته باشد، رادیو است. بماند برایمان.
