ما در موقعیت جغرافیایی قرار گرفتیم که به دلایل مختلف که مهم ترین اون تحریم هست ! از فقر کالا یا خدمت دچار رنج شدیدی هستیم لذا درک صحیحی از نیروی انسانی نداریم .
نیروی انسانی که تقریبا در این عصر و این زمان به سرمایه سازمانی تعبیر می شود .
اما این سرمایه انسانی در کدام سازمان معنی واقعی خود را خواهد داشت ؟
در سازمانی که به هر دلیلی به کالای تولیدی یا خدمات آن نیاز مبرمی وجود داره ! مالکین و صاحبین کسب و کار درک صحیحی از سرمایه های سازمانی خود نداشته و اصلا نیروی انسانی را سرمایه سازمانی نمی دانند .
در کسب و کار های زیادی شاهد این بودم که مدیران ارزنده و موفقی در سطح های مختلف دانش ، تجربه و تخصص با بی درایتی هیات مدیره و یا مدیر عامل هدایت به سمت قطع همکاری شده و هم نیروی وفادار و هم سازمان دچار آسیب شده است .
اما این موقعیت چرا در کشور ما بیشتر از هر مکانی رخ می دهد ؟
دلایل مختلفی را می توان برای این موضوع نام برد .
شاید مهمترین دلایلی که می توان نام برد ، همین موارد فوق باشد .
در چند ماه گذشته شاهد این بودم که سازمان های بزرگی نیروی متخصص و متعهد خود را از دست داده اند و یا به توافق همکاری برای سال آینده مابین آنها انجام نشده است .
درست است که آدمی در حال رشد و پرورش و پیشرفت می باشد و قطعا هر فردی دوست دارد در مقام و جایگاه بالاتری حضور داشته باشد .
اما این تفکر و این جایگاه هم در مدیران و مالکان هر کسب و کاری باید وجود داشته باشد که هزینه هایی که یک سازمان برای رشد و تعالی یک نیروی متخصص خود می کند نباید باعث این بشود که فرد در کمترین شرایط بحرانی کنار گذاشته شده و یا با اولین پیشنهاد با 20 درصد افزایش درآمد به فکر جدایی افتاده و از سیستم خارج بشود .
سال 2006 در موسسه ای که به دو تن از دوستانمان راه اندازی کرده بودیم به یک سفر بازدیدی در کشور امارات و شهر دبی رفتیم .
در این سفر که ما میزبان یکصد مدیر برتر حوزه ساختمان و بلند مرتبه سازی کشورمان بودیم و قصد اصلی بازدید از مراکز در حال ساخت شرکت اعمار در دبی بود
سمیناری هم یکروزه برگزار کردیم و در هتل المنزل چندین مدیر از شرکت اعمار حضور داشتند .
در بین سخنرانان یکی از مدیران شرکت اعمار هم حضور داشت که اسم او اکنون در ذهنم نیست اما یادم هست که در اعمار مدیر بخش راه اندازی هتلی بود که آقای جورج آرمانی در برج دبی وقت که اکنون برج الخلیفه است ، شده بود .
همه این مطالب را گفتم که به شما این نکته را یاد آوری کنم که ایشان سی سال مدیر هتل هیلتون در نیویورک امریکا بودند و بعد از اینکه بازنشست شده بودند ، در بخش خصوصی با اعمار شروع به فعالیت کرده بودند .
در این بین ابتدای صحبت خود از مکانیزم خوب و عالی هتل هیلتون و آموزش هایی که در طول مدت سی سال همکاری با هتل هیلتون داشتند صحبت کردند ! آنقدر جذاب و عالی در مورد مسائل آموزشی و اینکه در این مدت هتل هیلتون از او فردی ساخته که حتی بعد از اتمام دوره همکاری همچنان به این افتخار میکند که دوره همکاری با هتل هیلتون را اعلام کند صحبت میکرد .
بعد از صحبت های ایشان بر عکس همه مدیران حوزه های ساختمانی ایران که شاید نیمی از آنها دولتی بودند ، در واکنش به این موضوعاتی که گفته میشد ، فقط یک سئوال از اون پرسیدند و این سئوال چیزی نبود جز اینکه : حقوق شما در زمان همکاری چقدر بوده است ؟؟؟؟؟
هیچ وقت چهره مترجم آقای ابو عبدالرحمن الصمیمی عزیز رو یادم نمیره که وقتی شنید این سئوال رو گفت من چنین چیزی رو ترجمه نمیکنم و گفت خیلی کار زشتی هست که در این همه موضوع آموزشی الان یکدفعه حقوق این آقا رو بپرسیم و گرچه دوستانی خودشان با دست و پا شکسته از اون آقای امریکایی پرسیدند و ایشون هم خیلی خوب جواب داد و اعلام کرد که پرسیدن سه چیز در کشور من جرم هست :
القصه اینکه در این بین و در انتهای مطلب امروز خواستم خدمت شما عزیزان اعلام کنم که ما وقتی تحریم میشیم ! درگیر مسائلی مثل عدم ورود گوشی تلفن همراه اپل یا خودرو و یا هر گونه تجهیزاتی از این دست نمیشیم .
ما دچار فقر فرهنگ و بی سوادی در خیلی از مسائلی میشیم که در زمانی که در داخل کشور خودمان قرار داریم این رو درک نکرده و وقتی به حوزه بین المللی قدم میگذاریم تازه عمق فاجعه را پی برده و باید سالها تلاش کنیم تا بلکه بتوانیم به مسیر اصلی برگردیم ، تازه به نقطه صفر
