اشکالی ندارد که گاهی کم طاقت شوی؛
آنقدر کم طاقت و شکستنی که یک حرفِ ساده ، بهانه شود برای سُر خوردن اشک چشم هایت.
عیبی ندارد اگر گاهی بخواهی از همه چیز دل بکنی؛
دوست داشته باشی فرار کنی و دور خودت یک حصارِ تنهایی ، بکشی.
مسئله ای نیست اگر آنقدر خسته شوی که با یک حرکتِ خاصِ ناخواسته ، عصبی شوی و از کوره در بروی.
این ها هیچ کدام نشانه ضعف تو نیست!
تو یک انسانی با تاب تحملی خاص ؛
اگر اتفاقی افتاد ، تاب نیاوردی و در لحظه شکستی ، این به معنای قوی نبودن نیست !
معنی مقاوم بودن این نیست که خم نشوی ، ترک بر نداری یا به خود نلرزی ؛
قوی بودن یعنی در برخوردهای سخت ، وقتی خم شدی ، وقتی ترکی بر پیکرت افتاد ، وقتی لرزی بر جانت نشست ؛ اسیر مشتِ محکمِ آزمونِ سختِ دنیا ، نگردی!
بلند شوی بایستی و دست هایت را مقابل مشت های دیگر بگیری .
نگذاری زیر ضربات سهمگینِ سختی خرد وله شوی!
نگذاری اهریمنِ یاس بر فرشته ی امیدت غلبه کند .
تو قوی هستی!
حتی اگر چند گام به عقب برداری و بر زمین بیفتی.
آنچه اهمیت دارد این است که پس از یک تجدید قوای کوتاه شاید کمی طولانی برخیزی و مقابل این طوفان سخت بایستی ، مبارزه کنی و پیروز شوی .
☘ آنوشکا ☘
