رفیع انصاری کاری فرهنگی

همچون قطره‌هایی که در آغوش ابرها آرام می‌گیرند.

گاهی این زلالی فرو می‌بارد و سیلِ ویرانی به پا می‌کند،

گاهی مزرعه‌ای تشنه را جان می‌بخشید

و دهکده‌ای خشک را به رویای زندگی می‌رساند.

همین باران می‌تواند کویرِ خاموش را به امید روییدن بیدار کند،

و گاه در مردابِ راکد،

خانه‌ای امن برای تمساح بسازد.

زلالی، خود نیک و بد ندارد؛

این دل‌ها هستند که سرنوشت قطره‌ها را رقم می‌زنند.

ما ز بالیم زبالا میرویم ما زی دریاییم زی دریا میرویم

دیرست که در این خرابه اسیریم گاه تسور میکنیم که بدن دشیم