این شعار به قدری جذاب بود که خواستیم در تمامی زمینه ها رکورددار باشیم. به محض سردرد نسخه تجویز می کردیم و شدیم هر ایرانی یک پزشک.ماشینی کنار خیابان خراب بود آستین بالا می زدیم و شدیم هر ایرانی یک مکانیک. تولید پیکان که متوقف شد هر ایرانی یک پراید شدیم.با آمدن سیم کارت هر ایرانی یک موبایل و هر ایرانی یک فرستنده اس ام اس های بیمزه شدیم.
شادمهر عقیلی و گیتار مشکی اش که گل کرد شدیم هر ایرانی یک گیتاریست. فکر کردیم می شود دیگر صدای ما را فقط کاشی های حمام نشنوند و از والدین قهر کردیم و شدیم هر ایرانی یک خواننده. چون کمبود شعر فاخر بود هر دری وری که میخواندیم میگفتیم رپ خوندیم و شد هر ایرانی یک رپر فارسی.
دوران انتخابات هر ایرانی یک نظریه سیاسی بودیم و بعد از انتخابات هر ایرانی یک اینم بازی خودشونه.
امروزه به لطف اسمارتفون هر ایرانی یک اپلیکیشن، به لطف خندوانه هر ایرانی یک استندآپ کمدین، به لطف عصرجدید هر ایرانی یک استعداد کشف نشده، به لطف اینستاگرام هر ایرانی یک فحاش مجازی و به لطف باشگاه بدنسازی هر ایرانی یک داداش داری اشتباه میزنی هستیم.
ما حتی با ۲۵۰۰ سال فرهنگ و با نابود کردن آن به هر روشی هم رکورددار هستیم.
خلاصه که ۸۵ میلیون رکورددار هستیم ولی نامی در گینس نداریم.امیدوارم گینس از این که برای ما جا ندارد شرمنده باشد و از شرمندگی بمیرد.
