خدابیامرز مرتضی احمدی در کتاب کهنه های همیشه نو با جمع آوری ترانه های تخت حوضی رقصی رو معرفی کرده که من همیشه عاشقش بودم ولی اسمش رو نمی دونستم.رقصی متعلق به طهران قدیم به نام رقص شاطری
در این نوع رقص با ترسیم فضای نانوایی با تم سنگکی های سنتی رقاص مراحل پخت یک نان را از آغاز تا پایان به نمایش می گذارد.
رقصنده با بستن یک پیش بند یا لنگ به دور کمر و شکم خود شروع به تجسم ریختن آرد و آب به داخل تشتک می کند.مرحله بعدی خمیر کردن آرد با دست و برداشتن خمیر از داخل تشتک و پهن کردن آن روی تخته پارو است.مرحله بعدی پاشیدن کنجد و ناخن زدن روی خمیر و داخل کردن پارو و پخش کردن آن روی ریگ هاست. در نهایت کشیدن نان به نزدیک طوق تنور و خارج کردن نان از تنور است. اگر در این رقص شخصی شما را همراهی کند ارائه نان به مشتری، شوخی و مزاح پول گرفتن از مشتری همراه با نغمه ساز نوازنده چنان دلنواز خواهد بود که بیننده واقعا احساس می کند در دکان نانوایی است
رقصنده حرفه ای برای زمان استراحت نانوا از رقص گیلاسی استفاده می کند که شاطر سه استکان آب را یکی روی پیشانی و دو تای دیگری را پشت دست گذاشته و حداقل پنج دقیقه به حفظ تعادل و رقص می پردازد.
معروفترین رقاص این سبک ذبیح الله ماهر ملقب به ذبیح سیاه است.
