در دورانی که من برنامه نویسی رو شروع کردم مهمترین وسیله انتقال اطلاعات فلاپی دیسک بود. هر حافظه جانبی به بخش های کوچکی به نام سکتور تقسیم بندی می شد که این سکتور ها یک جا خوانده می شد و نوشته می شد. این فلاپی ها ظرفیت های محدودی داشتند و بسیار آسیب پذیر بودند. اما چون این آسیب گاهی جزئی بود سکتوری که دچار خرابی می شد بعنوان بد سکتور علامت گذاری می شد. بر اساس نوع و اندازه فلاپی ها به شکل ها و اندازه های مختلف سکتور بندی می شدند و این سکتور بندی را فرمت کردن می گفتیم.
یک جورایی مثل خط کشی دفتر. حالا اگر ما یکی از سکتور ها رو با یک ظرفیت دیگه فرمت می کردیم کامپیوتر نمی تونست اون رو بخونه مگر اینکه با روش هایی زمان خواندن فرمت رو مشخص می کردیم.
یک فلاپی بصورت عادی فرمت می شد و بعد با یک برنامه خاص که نوشته بودم یک یا چند تا از سکتور ها رو با یک روش دیگه فرمت می کردم مثل یک دفتر تک خط که قسمتی از یک صفحه دوخط باشه.
برای جلوگیری از خطا هم اون بخش رو به عنوان بد سکتور مشخص می کردیم. حالا یکسری اطلاعات نرم افزار رو در این بخش با فرمت مشخص شده می نوشتیم این اطلاعات قابل کپی نبودند و خوانده نمی شدند بجز توسط برنامه خود ما که فرمت رو می دونستیم.
اطلاعات مربوط به فارسی کردن چاپگر (نوشته قبلی) و یکسری کد مثلا امنیتی رو اینجا می نوشتم و توسط برنامه این ها رو می خوندم و به چاپگر می فرستادم.
این فارسی ساز با قفل نرم افزاری رو من تونستم چند نسخه بفروشم یادم میاد که هر نسخه رو ۱۱ هزار تومان قیمت گذاشتم. برای چند نسخه هم به یکی از هم دانشگاهی ها پورسانت دادم. در کل تجربه جالبی بود.
اما بعدا فارسی ساز های این چاپگر ها زیاد شد و البته رایگان کسی دیگه از من نمی خرید.
