کسایی که کم و بیش ورزش و به خصوص فوتبال رو دنبال میکنن ایتالیا رو به [سخت کوشی]، [تعصب] و [کار تیمی] میشناسن. تیمی با بازیکنای معمولی و نه چندان ستاره اما پرافتخار!
با اون سرود معروف خودشون که قبل از هر بازی اون رو با تمام وجود فریاد میزنن:
"بیایید تا هم‌جوخه شویم
برای مرگ آماده‌ایم
ایتالیا ما را فرا خوانده"
اما چرا این کار تیمی گاهی اوقات نه تنها جواب نداده بلکه با شکست مفتضحانه همراه بوده؟!
تو سال ۲۰۱۸ و به فاصله کمتر از دو سال قبل از این قهرمانی، ایتالیا حتی موفق به حضور در جام جهانی
نشد و با بحرانی بی سابقه رو به رو شد.
طوری که کاپیتان تیم که دیشب جام قهرمانی رو بالای سر برد، تصمیم به خداحافظی از تیم ملی گرفته بود.
تو اون شب کذایی، خوش بین ترین هوادار ایتالیا هم فکر نمی کرد آتزوری تا چند سال بتونه حتی قد علم کنه چه برسه به قهرمانی یورو ۲۰۲۰!!!
اما چطور همچین ویرانه ای در عرض دو سال تبدیل به کاخ شد؟؟!
/جواب سوال رو میشه تو رهبری تیم جستجو کرد.../
دو سال پیش رهبری تیم رو به ونتورا سپردن.
پیرمردی که عمری رو تو تیم های کوچک و ناشناخته سری بی و چی سپری کرده بود،
خودش هم می دانست که در قد و قواره های سرمربیگری ایتالیا نیست اما تیم به اون سپرده شد!!
همان طور که انتظار هم می رفت،
/پروژه شکست خورد/ اون هم به بدترین شکل ممکن.
در نهایت پس از اون تجریه تلخ
بزرگانی وارد ماجرا شدند
تا کار رو به کاردان بسپارند.
پس از حدود یک سال سرگردانی، مانچینی رهبری آتزوری رو به عهده گرفت تا ویرانه را بازسازی کند.
اون تونست روح کار تیمی ایتالیا رو به کالبد بی جان این تیم برگردونه و این تیم رو دوباره به نوک قله افتخار اروپا برسونه
دوباره کار تیمی تو ایتالیا و جریان بازی شکل گرفت و مانچینی به عنوان حلقه اتصال این زنجیر به خوبی ایفای نقش کرد
و در عرض کمتر از دو سال ویرانه به کاخ تبدیل شد...
