چندی پیش بعد از یک تمرین سنگین و فشرده بدنسازی، احساس بی‌حسی در نیمی از پا را داشتم.
یکی دو روزی را باتوجه به تجویز‌های خانگی و معمول، صرف کیسه‌ی آبگرم گذاشتن و ماساژ کردم.در تمام این مدت سعیم بر این بود که از آن قسمتِ شخصیتم که مدام به دنبال فاجعه‌سازی ست فاصله بگیرم.
اما موفق نشدم.
در نهایت شروع کردم به جستجو در گوگل.
سرتان را درد نیاورم از یک کشیدگی ساده‌ی عصب‌های پای سمت راست، رسیدم به علائم اِم.اِس در بانوان؛ یکی یکی علائم را می‌دیدم و در ذهنم یا تیک میزدم یا ضربدر.
یکی از نشانه‌های شروع این بیماری، گزگز قسمت‌هایی از دست و صورت بود، بنابراین کمی بعد در اثر تلقین‌های ذهنی پیوسته‌ام دست و صورتم شروع به گزگز شدن‌های پراکنده کردند.
خدا میداند که درونم چه شنگ و شیونی به راه افتاد؛ چرا من؟
فورا به پزشک معالجه کردم و یک اِم.آر.آی مغز دادم.
طبق معمول مشکلی نداشتم، اما یقین دارم مشکلی در مغز و ساختارهای نورون‌های من است.
مگر می‌شود کسی سالم باشد و انقدر فاجعه‌سازی کند؟
