اختلالات اسکلتی عضلانی مرتبط کار، شایع ترین نوع از بیماری ها و آسیب های شغلی بوده و از عمده ترین علل از غیبت های ناشی از کار می باشد. سندرم تونل کارپال (Carpal Tunnel Syndrome ) یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی عضلانی مرتبط با کار می باشد و شایع ترین نوروپاتی تحت فشار قرار گرفتن عصب مچ دست می باشد که حدود 3 الی 6 درصد جمعیت کارگران را تحت تاثیر قرار می دهد و در اثر وارد شدن فشار بر روی عصب مدیان ( عصب میانی ) ایجاد می شود این عارضه نه تنها بر روی کارکرد فرد بلکن بر سایر ابعاد زندگی فرد مانند بخش اجتماعی نیز تاثیر منفی می گذارد. هر فردی ممکن است دچار این عارضه شود ولی مطابق با تحقیقات این میزان در زنان بیشتر از مردان می باشد.
تونل کارپال یک ساختار محکم استخوانی فیبری در ساعد دست است و همانطور که از نامش پیداست مانند تونلی می ماند که اجزایی از درون آن عبور می کنند و از ساعد وارد دست می شوند. تعدادی زیادی تاندون که وظیفه اتصال ماهیچه به استخوان را دارند از طریق این تونل وارد ساعد می شوند تا دست قابلیت حرکت پیدا کند بجز این ساختارها یک عصب و یک شریان هم از این طریق وارد دست می شود. نام این عصب، مدین ( Median ] است. البته شایان ذکر است آناتومی دست و سیستم اعصاب دهی آن بسیار پیچیده تر از این مباحث می باشد و اعصاب دیگری مانند النار و رادیال نیز وظیفه عصب دهی سایر بخش ها را بر عهده دارند. عصب مدین انگشت های شست، اشاره، وسط و نیمه ای از انگشت حلقه را عصب می دهد و حس آنها را تامین می کند.
سندرم تونل کارپال در اثر تحت فشار قرار گرفتن عصب مدین در مچ بوجود می آید برخی عواملی که ممکن است سبب این عارضه شوند عبارتند از حرکات تکراری، وضعیت مفصل مچ دست،نیروی وارده به دست ( وارد شدن ضربه مچ ) ، بیماری های زمینه ای مانند دیابت در به وجود آمدن این عارضه موثر هستند . البته شایان ذکر است در بعضی از اشخاص تونل کارپال کوچکتر از حالت طبیعی می باشد و آنها را در معرض بیماری قرار می دهد.
به صورت کلی رعایت اصول ارگونومی تا حد بالایی می تواند به افراد در پیشگیری از این اختلال کمک کند برخی از این اصول عبارتند از
تشخیص بالینی براساس معاینه ذهنی ( پرسش نامه بوستون، مقیاس بصری درد و ... ) ، تست های فیزیکی مانند ( نشانه تینل، آزمایش فالن ) و ارزیابی های الکتروفیزیولوژی صورت می پذیرد.
درد ناشی از این سندرم دست معمولا در مراحل اولیه با استراحت و رعایت اصول ارگونومی قابل مدیریت است و در مرحله بعدی داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند آسپرین، ایبوپروفن و دیکلوفناک تجویز می‌شود.
در صورت پیشرفت این بیماری در مراحل بالاتر ممکن است نیازمند عمل جراحی، یوگا، کار درمانی و درمان اولترا سوند نیز گاهی برای درمان و کاهش درد توصیه می‌شود. درمان های موجود برای این عارضه به دو دسته ی غیر تهاجمی و تهاجمی تقسیم می شود. برای تمامی بیماران به جز در مواردی که سندرم تونل کارپ در اثر ضربه ایجاد شده باشد، ابتدا درمان غیر تهاجمی مانند فیزیوتراپی،اسپیلنت انجام می شود. درمان های تهاجمی شامل جراحی، تزریق کورتون می باشد.
02191017102 = خدمات مشاوره ای تیم آرتا
