سندیپتو داسگوپتا (Sandipto Dasgupta)
استاد علوم سیاسی در مدرسه نیو اسکول - نیویورک
ما هر روز از تصاویر و متون اشباع شده روایت‌هایی تغذیه می‌شویم که به طور نمادین از تضادهای واقعی جامعه ما خلاصه می‌شوند. اما اعتراضات ترکی در این روایت بوجود می‌آورد. معترضین بر خواسته خود مبتنی بر زبانی تازه و دیدی جدید پافشاری می‌کنند. آثار هنری همسو با اعتراضات تضادها و شکاف‌ها را آشکار می‌کند و در بعضی مواقع تصویری از آینده بهتر، چه از نظر شکل و چه از نظر ماهیت، تولید می‌کند. این هنرمندان بجای تولید کردن آثار هنری صرفا زیبا به ترسیم تصویری متفاوت از دنیای آینده می‌پردازند؛ و زمانی که آنها موفق می‌شوند، دیگر نمی‌توانند در روایت‌های آرامش بخش قدرتمندان شریک شوند.
سوزان آلتمن (Susanne Altmann)
کیوریتور نمایشگاه: «قیام مِدئا: هنرمندان ساختارشکن زن در پس پرده آهنین»
اکثر کشورهای پشت پرده آهنین یک سیاست فرهنگی مبتنی بر ایدئولوژی را دنبال می‌کردند که یافتن صدای هنری، رسانه یا مطالب شخصی، هنرمندان را در دسته افراد فعال به یک عمل براندازانه قرار می‌داد. آزمایش‌های فشرده با فرم‌های مدرنیستی، عکاسی مفهومی، فیلم و نمایش اغلب منجر به عدم قرار گرفتن در معرض سازمانی می‌شود. به همین دلیل، هنرمندان باید شبکه های ضدیت خود را ایجاد می کردند، یعنی مدیریت کردن آثار خود به گونه‌ایی که به آنها این فضا را می‌داد تا هرگونه وابستگی به سیاست‌های رسمی را پس بزنند. به اعتقاد من، محدودیت‌های سیاسی در نهایت آزادی‌های بیشتری را برای ما در مقایسه با جوامعی آزاد که «هر چیزی در آن اتفاق می‌افتد» به همراه داشت. در این زمینه، مقابله با مسئله هویت زن حتی شجاعانه‌تر بود، زیرا مرد‌گرایی ساختاری به خوبی در محافل غیر رسمی غالب بود.
مِلیسا چو (Melissa Chiu)
مدیر موزه هیرشهورن و باغ مجسمه سازی در واشنگتن دی سی و نویسنده کتاب هنر و انقلاب چین این کتاب از درون تحقیقاتی که همراه با ژنگ شنگتیان (Zheng Shengtian)
درباره اهمیت بازه زمانی بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶ در چین نوشته شد. هنرمندان نقش مهمی در این جنبش داشتند زیرا بخش عمده‌ای از آن مربوط به ایجاد واژگان بصری مدرن و جدید بود که نماد مدرنیته مورد حمایت مائو تسه‌تونگ باشد. هنرمندان نقاشی‌هایی را خلق کردند که سپس برای انتشار گسترده ایده‌ها در قالب پوستر چاپ می‌شدند. برای مثال، یکی از آثار لیو چونهوآ (Liu Chunhua) با عنوان «مائو در سفر به آنیون» (Mao En Route to Anyuan) حدود نهصد میلیون بار به چاپ رسید. البته نباید از یاد برد که هنرمندان بسیاری چه از نسل‌های قبل‌تر و چه از نسل‌های جوان که در انقلاب شرکت داشتند محکوم و مورد محاکمه قرار گرفتند. تصاویری که هنرمندان جوان در این دوران خلق کردند نشان دهنده انقلاب فرهنگی بود. آنها اولویت‌ها و تاکیدات سیاسی را تصویر کردند که باعث شد این ارزش‌ها به شکلی بی‌سابقه در آن دوره از تاریخ پخش شود. با نگاهی به گذشته، شیوع این تصاویر از نیات سیاسی بر نسلی که آن را تجربه کرده‌اند اثری پاک نشدنی برجای گذاشته و هنر آن زمان را با سیاست‌های آن زمان مترادف کرده است.
دایانا ویلای (Diana Wylie)
استاد تاریخ در مرکز مطالعات آفریقا، دانشگاه بوستون
یکی از سوال‌های بسیار سختی که امروز رودرروی آمریکایی‌ها قرار گرفته چگونگی رفع تنش بین بینش‌ها و نیازهای شخصی ما از یک سو، و خواسته‌های ما از عضویت در یک جامعه، از سوی دیگر است. تا جایی این سوال اهمیت پیدا کرده که در یکی از پر بیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیونی از بینندگان پرسید شد «ما به دیگران چه بدهکاریم؟». من شانس شناخت تامی منیل (Thami Mnyele)، هنرمند اهل آفریقای جنوبی را داشتم. شخصی که تمام زندگی‌اش را در دو قطب خلاصه می‌کرد، یک طرف غرق شدن در امید‌ها و ترس‌های شخصی و از طرف دیگر مفید بودن برای جامعه. منیل با گذراندن دهه اول زندگی خود به عنوان یک هنرمند فعال با ابراز احساسات ظریف خود هنگام زندگی در دوران آپارتاید با این معضل کنار آمد. سپس به کنگره ملی آفریقا پیوست و تمام تلاش و هنر خود را در راستای جنبشی برای مبارزه با نژادپرستی صرف کرد. کنگره ملی آفریقا به او این فرصت دلهره‌آور را داد تا خودش و دید و زندگی خویش را فدای ایده خیر بزرگتر کند. هنر منیل مانند دریچه‌ای به روی این فرصت دو لبه گشوده شده بود - برای خلاقیت و قربانی شدن - در دوران ده‌شتناک بحران عمیق اجتماعی و نه بر خلاف بحرانی که هم اکنون در آن زندگی می‌کنیم.
بخش اول نقش هنرمندان در شکل‌گیری اعتراضات گذشته را اینجا بخوانید
گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنی
برای خواندن مطالب بیشتر پیرامون دنیای هنر به وبسایت www.artunity.art مراجعه کنید.
منبع: news.artnet.com
