یکی از چالش‌های اصلی مدیران، استفاده از توانایی‌ها و استعدادهاي بالقوه افراد در نوآوری سازمانی است. رهبری از عوامل تاثیر گذار بر بروز خلاقیت است. رهبری تحول آفرین در اواخردهه ۱۹۷۰ میلادی به منظور توصیف یک گونه شناسی رهبری معرفی شد که مترادف با چشم‌انداز توسعه و نفوذ بود. رهبری تحول آفرین بیش از هر عامل دیگری در شرایط تغییر سریع، موثر است .این نوع رهبری با ترغیب ذهنی پیروان، تحریک افکار نوآور، ایجاد جو انعطاف پذیر در سازمان، احساس کارکنان را به چالش می کشد و به جستجوی دیدگاه‌های نوآورانه ترغیب می‌کند. رهبری تحول آفرین تلاش می‌کند تا ارتباط عاطفی با پیروان خود ایجاد کند و در صدد است از طریق نفوذ آرمانی(کاریزما)، الهام‌بخشی، ترغیب ذهنی و حمایت توسعه گرا،پیروان خود را در مداری فراتر از منافع زود گذر شخصی به حرکت درآورد تا به سطوح بالاتری از ارشدیت و آرمان ها دست یابند.
