کم داشتم به این حقیقت می رسیدم که آدم از اول تنها بوده و تا آخر هم تنها می مونه و این دنیای ارتباطات و میلیون ها میلیون چهره صرفن اثبات این گزاره ان تا اینکه به حقیقت دیگه ای رسیدم اونم اینه که ما خودمون و با دست خودمون منزوی میکنیم و این همون حس تنهاییه که ممکنه هر لحظه ای يقتو بگیره.
یک:انتخاب ملاک پیشرفته اما تا کجا؟اینکه ما با هزاران هزار نفر ارتباط داریم دلیل بر انتخاب کردنشون میشه؟....نه(بهش میگن تئوری تضاد انتخاب)
دو: ما علاقه ای به از دست دادن بقیه نداریم سعی میکنیم رابطمون با همه خوب باشه خب طبيعيه اینطور به نظر میاد انتخاب کردن آدما هیچ هزینه ای نداره..(که البته ابدن اینطور نيست)، اینکه جلوت کلی گزینه داری دلیل بر انتخاب کردنشون میشه؟...متاسفانه بازم نه
راستش این انتخاباي بی شمار ما رو محدود کردن و انتخاب کردن صرفا یه مورد به ما حس نارضایتی میده چرا که فکر از دست دادن هزاران مورد بهتر دیگه اذيتت میکنه.راهکار چیه معياراتو بنویس و براساس معيارات برو جلو و یه تصمیم «خوب» بگیر و به تصميمت پایبند باش.
پ.ن:هرکسی اشتباه میکنه!!!
