الان که اینو مینویسم ۶۰ روزه شروع کردم به کم کردن وزنم.پذیرفتم که من بیمارم.نیاز به مراقبت از خودم دارم.سعی میکنم روی هر خوردنم آگاهانه تصمیم بگیرم.هوسهایی بوده که یه ربع دوام آورده و من به خودم قبولاندم حتما ارضای هوس خوردن به نفعم نیست.الان رسیدم به زیر ۱۰۰.یعنی یه سوم اضافه وزنم رو از دست دادم .۲۰ کیلو دیگه مونده که سخت هم هست.هر روز لازمه ورزش کنم.هر وعده باید غذام رو اندازه بگیرم هر وعده باید نونی که میخورم رو وزن کنم.و هر چیز دیگری رو.میان وعده ها حتما باید بررسی کنم چی میخورم.با این کاهش وزن فعلی فشار آرتروزم بسیار کمتر شده.راحت تر میرم کوه و استقامتم بهتر شده.هورمونهای کبدم داره نرمال میشه.ولی این رنج این زحمت هر روزه است ولی عادت کردم.شاید ژن من چاقی رو داره و من باید با ژنم و محیطی که هستم مدام در مبازره باشم .من تغییر کردم...
