۹۶۱۱۲۲/۱
من هم مثل هر ادمین دیگه‌ای دوست دارم کانالم مخاطب زیادی داشته باشه. البته من بیشتر شبیه یه کسی هستم که همزمان و داره وبلاگ می‌نویسه هم پادکست میده و .... پس دیگه بدتر?
ولی متاسفانه نه تنها مخاطب زیادی ندارم بلکه رو به ریزش هم هستن. تازه وقتی می‌بینم یه پستی بازدید زیادی داشته بیشتر به این نتیجه میرسم که اون پست تو کانالی که اعضای زیادی داشته فروارد شده و عددش الکی بدون این که خونده بشه زیاد شده.
البته کاملا متوجه ام که آدم پرحرفی هستم و حرف‌هام هم ممکنه باب دهن خیلی‌ها نباشه و بیشتر یاد بدختی‌هاشون بیفتن و خلاصه حرف‌های قشنگی نمی‌زنم. قطعا اگه مطالب خنده‌دار و تمسخر‌آمیز و غیره و غیره میذاشتم خیلی بازخورد بیشتری داشت. اما گاهی دل خودمو خوش می‌کنم که خب کلی مطالب آموزشی و راهنمایی‌کننده تو کانالم هست که حاصل تجربیات خودمه و قدیما یادمه خیلیا به اینا احتیاج داشتن و همین انگیزه‌ی من شده بود که این مطالب رو آماده کنم.
البته از حق نگذریم کانال تلگرام مثل وب نیست که ایندکس بشه و خیلی راحت مطلبی که میخوای رو بتونی توش پیدا کنی ولی خب از اون جا که این روزا خیلیا دیگه به وب سر نمیزنن و بیشتر وقتشون رو توی تلگرام میگذرونن (که اصلا معنی خوبی نمیده اگه اون فرد دانشجوی کامپیوتر باشه) دیدم که بهتره تمرکز کارم این جا باشه.
تا حدی هم بی‌خیال پادکست شدم چون کسی حوصله‌ی گوش کردن که سهل است حتی دانلود کردنش رو نداشت. حجمشون هدر میشد ?? لایبرری آهنگ‌هاشون هم خراب میشد با صدای نازیبای بنده
من خیلی انتظار داشتم که اگه یه راه ارتباطی تو کانالم بذارم یه تعدادی سوال ازم پرسیده بشه که خودم هم جوابشون رو نمی‌دونم و برام چالش ایجاد بشه و مجبور بشم بیشتر مطالعه کنم و خودم رو ارتقا بدم ولی خب چنین نشد.
از طرفی به اینا که فکر می‌کنم میگم خب اگه کسی سراغ من نمیاد پس حتما راهنمای بهتری دارن یا دیگه یاد گرفتن چه جوری از انجمن‌های تخصصی و forum ها و کلا محتوای داخل اینترنت استفاده کنن و من هم می‌تونم تمرکزم رو بیشتر بذارم رو کار و زندگی خودم و براشون دعای خیر کنم خدا رو شکر ?
بعد یه سری چیزایی می‌بینم که خلاف این رو به من ثابت می‌کنه. از حق نگذریم حداقل دانشکده‌ی ما خیلی انرژی آدم رو میگیره سر انتخاب واحد و خب انگیزه‌ی آدم کم میشه. ولی با کم شدن انگیزه هم بالاخره آدم لاک پشتی هم که شده شروع به مطالعه می‌کنه. اصلا نکته‌ی اصلی همینه! بر فرض اگه من هنوز خیالم راحت نباشه از درس‌های این ترمم و هنوز دودل باشم که تو حذف و اضافه بخوام تغییرشون بدم خب ممکنه هیچ کدومشون رو شروع نکنم به مطالعه. اگرچه معمولا بخشی از واحد‌های آدم معلومه! خصوصا ترم‌های اول. پس میشه قبل از فیکس شدن برنامه‌ترمی هم شروعشون کرد ولی ...
خب یه عده فعلا میخوان استراحت کنن که از شوک ترم پیش بیان بیرون?
اما من میگم اصلا درس دانشگاه رو بذاریم کنار. یک سری مباحث هست که در کنار دروس دانشگاه باید مطالعه کرد از همون ترم اول و دوم. خب منطقیه که دانشجو خودش ندونه باید چه چیزایی رو مطالعه کنه! خب من تا حالا چند بار تو کانالم توضیح دادم. لازم باشه باز هم این کارو می‌کنم ولی اول باید اون فرد مصمم باشه که این مطالعات رو شروع کنه که یه حسی (یا بهتر بگم شناخت و مشاهدات) بهم میگه کمتر کسی چنین تصمیمی داره!
باز هم از حق نگذریم خیلی از کاربرهای کانال من deleted account ان که جسدشون رو نگه داشتم تعداد کاربران کانالم نیاد پایین..
ولی از بین اونای دیگه‌ای که هستن بیشترین سوالاتی که ازم پرسیده میشه راجع به انتخاب واحد و کدوم استاد خوبه و نمره میده و ... از این قبیل سوالاته که دیگه جواب نخواهم داد چون برام عذاب‌آوره! ببخشید.
دردآورتر برام اینه که ما که بچه بودیم دل و روده‌ی کامپیوتر رو در آورده بودیم و خیلی چیزا راجع بهش میدونستیم. با سیستم عامل‌های قدیمی‌تر کار کرده بودیم حتی برای تفریح. نصب چند جور سیستم عامل و نرم‌افزار و حتی قطعات سخت‌افزار رو یاد گرفته بودیم. با MS DOS بازی می‌کردیم! اون دسته از دوستامون که به دلایلی تا حالا این کار‌ها رو نکرده بودن از ترم اول شروع کردن یاد گرفتن و خیلی الان از ما فاصله ندارن. تمام این چیزایی که یاد گرفته بودیم الان بهمون دیدهای خوبی تو دروس داده و کلی سوالات جدید برامون مطرح میشه که دوست داریم (اگه بقیه‌ی مثلا دانشجو‌ها اجازه بدن و خفه‌مون نکنن) از اساتید بپرسیم!
ولی نسل جدیدی رو می‌بینم که میخوان با یه گوشی اندروید (که اصلی کاری ندارن چه تاریخچه‌ای داره و چه جوری کار می‌کنه) مهندس کامپیوتر بشن. لپتاپ هم دارن که هر کاری بخوان بکنن روش میدن یه مغازه بیرون براشون انجام بده حتی اگه بخوان یه برنامه‌ی ساده نصب کنن!
خبر بد اینه که شما اگه این وضع رو ادامه بدین حتی اگر معدل کل لیسانستون ۲۰ هم بشه، کاربر کامپیوتر هم محسوب نمیشین چه برسه به مهندس کامپیوتر!
مهندس کامپیوتر کسیه که اصول طراحی یک کامپیوتر رو خونده و اگه ازش خواسته بشه و تجهیزات و وقت کافی بهش داده بشه میتونه خودش یه کامپیوتر بسازه! البته این نهایت یک مهندس کامپیوتره که هیچ کس چنین انتظاری از ما نداره
*نفس عمیق*
ولی باید حداقل توی چند مبحث متخصص بشین. این تفکر رو بریزین دور که هیچ کدوم از مباحث دانشگاه به دردتون نمیخوره.
نمیگم با همین مباحث میتونین برین سر کار و نون بخورین! قطعا نمی‌تونین مگر تدریس خصوصی بخواین بکنن همین مباحث رو
ولی به جرات میگم این مباحث دیدی به شما میده که آموزشگاه‌های برنامه‌نویسی و غیره و غیره که تفکر کاربردی دارن به شما نمیدن. البته اینا برای اونایی گفتم که حداقل اهل کلاس رفتن و کارآموزی کردن هستن وگرنه بقیه‌ی دوستان که هیچی به هیچی.
ولی بهترین راه یادگیری مباحث دانشگاه که باعث تمرین کردن برنامه‌نویسی و چیره‌دست شدن تو تفکر خلاقانه‌ی برنامه‌نویسی میشه پیاده‌سازی مباحث تئوری به صورت عملیه و این هم اوج لذتش وقتیه که با چند تا از دوستاتون (عوض این که تمام فکر و ذکرتون این باشه که یه چیز ماسمال درست کنین که صرفا نونتون تو روغن باشه) بشینین و پیاده‌سازی این مباحث رو انجام بدین. اکثر دروس این قابلیت رو دارن! (پیشرفته، ساختمان داده، طراحی الگوریتم، هوش مصنوعی، معماری کامپیوتر، سیستم عامل، پایگاه داده‌ها،شبکه و همه!)
متاسفانه بچه‌های مهندسی خصوصا کامپیوتر درک درستی از اهمیت گروهی کار کردن ندارن. شاید اصلا بشه گفت که خیلی از بچه‌های کامپیوتر اهل گوشه‌گیری و کنج نشینی و خلوت‌کردن با یه هدفون باشن.
ولی اگه مثلا ما رشته‌مون موسیقی بود می‌دوسنتیم که گروهی کار کردن چقدر مهم و در عین حال لذت‌بخشه
همه‌ی اینا رو گفتم می‌دونم که کمتر کسی تا این جاش رو مطالعه کرده (خسته نباشی دلاور?) بیشتر روی صحبتم با اونایی بود که میخوان تو رشته‌ی کامپیوتر برای خودشون کسی بشن و بیشتر مشکلشون گمراهی و تنبلی و نگرانیه نه زورکی وارد رشته شدن.
موفق باشید
