حس محدود بودن در من خیلی قویه. همیشه حس می کردم اجازه انجام خیلی کارها رو ندارم. ۳۰ ساله شدن هم باعث نشد این حس در من تغییر کنه. محدودیت حتی در قالب قانون برای من آزاردهنده است.
کسانی در زندگی من هستند که برای محافظت ازم راه حلشون در جریان جزئیات زندگی من بودن یا قوانین سخت گیرانه برام گذاشتن بوده . گاهی هم این محافظت برام گرون تموم شده .
پس من در یک دو گانه نیاز به محافظت و فرار از محافظت گیر کردم. این حس که تصمیم های من غلطه و منجر به آسیب زدن به خودم میشه برای من تبدیل به یک واقعیت گریزناپذیر شده.
و من برای اثبات این حرف آسیب هایی هم به خودم می زنم.
حالا کرونا برای من نماد این آسیبه. علی رغم توصیه ها من خودمو در معرض رفت و آمد با ۴ نفر گذاشتم که یکیشون دوریش برام غیرقابل تحمله ولی از همه چیز بیشتر تو زندگیم کاریه که نباید کرد.
فکر که میکنم کرونا جز ترس از مرگ برای من ترس از اثبات اینه که من به خودم آسیب می زنم . من تصمیم‌های اشتباه می گیرم. عامل مرگ و بیماری و آزار من خودمم.
مرگ خیلی بده ولی اگه میفهمیدم تقصیر من نیست که کرونا گرفتم یا مُردم حس بهتری داشتم.
مهمترین استرسی که در این دو روزی که حال تب دارم تجربه می کنم اینه که من با تصمیم اشتباهم باعث این رویداد شدم.
ولی خب حتی اگه بیمار هم نشم و قضیه پنیک ساده باشه فرقی نمیکنه اولین چیزی که همیشه زیر سوال میره من و تصمیماتمه. اولین کسی هم که زیر سوال میبره منم. بنظر میرسه تو این ماجرا قاتل و مقتول ، شاکی و متهم یک نفره.
نمیدونم. حس میکنم بهترین راه حل کاهش این اضطراب باور پیدا کردن به اینه که من اولین و تنها کسی ام که حق دارم در مورد زندگیم تصمیم بگیرم. حدس بزن که چی! حق دارم تو این تصمیم هم اشتباه کنم. و این حرف که «من که بهت گفته بودم» درست نیست چون قرار نیست همیشه تو بهم بگی.
مسئولیت اشتباهم و میتونم بپذیرم و اضطراب اینکه «چرا به حرف بقیه گوش ندادم که گرفتار شم» رو بذارم کنار.
اگر واقعا الان کرونا گرفته باشم همدستی عجیبیه که کرونا با مسائل روانی من کرده. برای اثبات بی کفایتی من در اداره زندگی م به سراغم اومده. اون هم در زمانی که من برای اولین بار سعی میکنم ثابت کنم که صلاحیت تصمیم گیری درباره زندگی خودم و دارم و دلیلم براش اینه که تا الان زنده موندم و نسبتا هم موفق بودم.
کاش این آیرنی به حقیقت نپیونده
