من شیفته ام؛
شیفته زخم هایی که در پیچ و خمِ ظلمتِ زمستان بر تنم نشسته اند.
شیفته فروغ های شامگاهی ای که عریان ز هر نومیدی و مستور از هر آرامشی، به سر میکنم.
من شیفته دشت های پهناورِ غرقه در سپیده جنگیدن ها هستم؛ همان جنگیدن های یک تنه تا پای جان.
شیفته درد های پنهانِ در زیرِ پرتویِ رنگ پریده ما ام. شیفته رفتن تا کوچه های آکنده از رهایی ها و رهایش ها.
شیفته بوسه های پرتوی خورشید بر تنِ آفتابگردانِ مدهوش در میعادگاهِ نوبهاران.
من شیفته جسارت های سبز شده ام. شیفته گیسوانِ رها در باد و نوازش مجنون وارِ باران های دلباختگی روی شان. شیفته رسوخِ سایه های متهور و باریکه نورِ تابیده روی ویرانه های دلم.
شیفته ترانه های مشکین و آوازهای سپید. شیفته جرقه های آتشِ خیال.
من شیفته ام. افسونگرِ مکتبِ آزادگی ها. من اُروسِ معبدِ بوسه های گناه آلود و آتشینِ عشقم. یگانه ترین یارِ شموسِ زن نوازی ها.
