اخیرا وقتی با والدین مراجعینم صحبت میکردم، متوجه شدم که ادامه دار شدن پاندمی کرونا و قرنطینه های اجباری، باعث بروز و تشدید یک سری اختلالات به خصوص اختلالات اضطرابی، افسردگی و وسواس بین بچه ها شده. در نتیجه تصمیم گرفتم تا مقالاتی که در مورد این موضوعات هست رو بررسی کنم و چکیده شون رو در اخیارتون بگذارم.
در یکی از این مقالات که تحت عنوان "ملاحظات بهداشت روان برای کودکان و نوجوانان در طول پاندمی کووید-19 در سال 2020 " چاپ شده است، عنوان می شود که کودکان و نوجوانان نسبت به تأثیرات روانی قابل توجه این اختلال بی تفاوت نیستند. اونها ترس، عدم اطمینان، تغییرات اساسی در روال زندگی خود، انزوای جسمی و اجتماعی رو در کنار سطح بالای استرس والدین تجربه می کنن.
چندتا راهنمایی کلی برای والدین بچه ها هست که به صورت خلاصه براتون می نویسم:
توی این مقاله در خصوص رفتارهای صحیح با کودکان بزرگتر و نوجوان ها هم نویسنده چندتا توصیه میکنه:
توصیه نویسندگان به مراقبان کودکان با نیازهای ویژه این است که از اختلال بیش از حد در برنامه روزانه باید خودداری شود، و در مقابل باید کودکان به فعالیت های مرتب روزانه ای تشویق شوند که در محیط خانه قابل اجراست. ارتباط آنها با درمانگران و مدرسه حتما باید حفظ شود.
برای کودکان در قرنطینه توصیه می شود که با والدین خود به صورت متناوب ارتباط داشته باشند. آنها باید راهنمایی شوند تا برنامه روتین زندگی خود را حفظ کنند و به اطلاعات بیماری دسترسی داشته باشند و در صورت لزوم با متخصصان بهداشت روان در ارتباط باشند.
در انتهای این مقاله، پیشنهادات مهم دیگری برای خانواده ها درنظر گرفته شده است:
1. روتین های پایدار پیوسته ای را ایجاد کنید تا تمام اعضای خانواده از آن بهره مند شوند. متخصصان بهداشت روان اکثرا بر این عقیده هستند که روتین های مرتب تایم خواب و بیداری و صرف غذا به کودکان احساس امنیت و نظم داشته باشند و همین روتین به بزرگسالان و والدین نیز این حس را می دهد.
2. اقدامات مهار بیماری مانند فاصله و انزوای اجتماعی موجب شده است که اعضای خانواده وقت بیشتری را در كنار هم بگذرانند. بسیاری از والدین احساس نزدیکی و صمیمیت بیشتری با فرزندان خود دارند. با خواندن یک کتاب یا نقاشی کردن با آنها ، درگیر کردن آنها در کارهای خانه مانند تمیز کردن و پخت و پز ، از این زمان با کیفیت استفاده کنید و آنها را با کارهایی مانند جارو برقی داخل خانه ، بازی های رومیزی و کاغذی مشغول کنید تا استرس و بی حوصلگی ناشی از ماندن در خانه کاهش یابد.
3. در اوقات پرتنش ، کودکان به روابط امن ، اطمینان بخش و مطمئن با مراقبان خود که بتوانند احساسات و سوالات خود را بیان کنند ، نیاز دارند.
4. برای توضیح منطق فاصله اجتماعی ، عدم امکان ملاقات با دوست / اعضای خانواده / پدربزرگ و مادربزرگ ، نیاز به ماسک صورت و غیره ، از زبان ساده و مناسب رشد (به ویژه برای کودکان خردسال) استفاده کنید.
برخی از جملات ساده ممکن است یکی از موارد زیر باشد:
این روزها نمی توانیم با بچه های دیگر بازی کنیم تا بتوانیم سالم بمانیم.
ما وسیله ها را پاک می کنیم (از جمله دستگیره های در ، اسباب بازی ها ، مبلمان و غیره) تا تمیز بماند.
بعضی اوقات افراد حالشان خوب نیست و ماسک می زنند. هنگامی که احساس خوب کنند ، ماسک زدن را متوقف می کنند.
هر کسی می تواند در هر زمانی بیمار شود. اگر شما یا پدربزرگ / مادربزرگ بیمار شوید ، مامان و بابا از همه شما به خوبی مراقبت می کنند تا زمانی که همه ما بهتر شویم.
به طور كلی جامعه ، باید نقش فعالی داشته باشد تا اطمینان حاصل شود كه جمعیت آسیب پذیر مانند كودكان ، نوجوانان و سالخوردگان در این مدت دشوار با پوشش رسانه ای مسئولانه و پیروی از رهنمودهای فاصله اجتماعی توسط دولت حمایت می شوند.
سرانجام والدین و مراقبان نیز باید از خود مراقبت کنند. در صورتی که اعتماد به نفس داشته باشند و عاری از استرس باشند ، ممکن است بتوانند فرزندان خود را به طور موثر و کارآمد راهنمایی ، آموزش و محافظت کنند.
لینک اصلی مقاله در صورتی که تمایل دارین نسخه اصلیش رو مطالعه کنین:
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32582317/
