کرونا و سلامت روان کودکان و نوجوانان

اخیرا وقتی با والدین مراجعینم صحبت میکردم، متوجه شدم که ادامه دار شدن پاندمی کرونا و قرنطینه های اجباری، باعث بروز و تشدید یک سری اختلالات به خصوص اختلالات اضطرابی، افسردگی و وسواس بین بچه ها شده. در نتیجه تصمیم گرفتم تا مقالاتی که در مورد این موضوعات هست رو بررسی کنم و چکیده شون رو در اخیارتون بگذارم.

در یکی از این مقالات که تحت عنوان "ملاحظات بهداشت روان برای کودکان و نوجوانان در طول پاندمی کووید-19 در سال 2020 " چاپ شده است، عنوان می شود که کودکان و نوجوانان نسبت به تأثیرات روانی قابل توجه این اختلال بی تفاوت نیستند. اونها ترس، عدم اطمینان، تغییرات اساسی در روال زندگی خود، انزوای جسمی و اجتماعی رو در کنار سطح بالای استرس والدین تجربه می کنن.

چندتا راهنمایی کلی برای والدین بچه ها هست که به صورت خلاصه براتون می نویسم:

1. برای بچه های با سنین پایین تر، اگر اونا نیاز به توجه بیشتر در زمان به خواب رفتن دارند، حتما در طول روز، یک تایمی رو برای کودک اختصاص بدین و توی اون تایم فقط با فرزندتون و با کیفیت بالا باشین. مثلا باهم حباب بازی کنین، موزیک گوش بدین و ....
2. برای خانواده یک برنامه منظم و روتین داشته باشین.
3. وقتی بچه هاتون اطرافتون هستن، اخبار گوش ندین، اونا حواسشون جمعه و ممکنه چیزایی بشنون و ببینن که براشون ترسناک باشه.
4. از صحبت کردن درباره بیماری کرونا با دوستانتون یا حتی فرزندان بزرگترتون در حضور فرزند کوچیکتر خودداری کنید.
5. بچه های کوچکتر به آغوش گرفتن بیشتری نیاز دارند، اگر می ترسید که ناقل بیماری باشن، می تونین نزدیک بهشون بشینین یا توی یک اتاق بخوابین که این نیازشون تا حد زیادی برطرف بشه.
6. فرزندانتون رو با بازی کردن تشویق کنید که دستاشون و سطح بازیشون رو دائما بشورن و تمیز نگه دارند.
7. با اعضای خانواده تماس تصویری برقرار کنین چون باعث می شه ارتباط برقرار کردن رو یاد بگیرن.
8. توی این دوران بچه ها ممکنه زمان زیادی رو به کار با وسیله های الکترونیکی مثل گوشی، تبلت، کامپیوتر شخصی و غیره سپری می کنند ولی مطمئن شین که توی برنامه روزانه شون ترکیبی از انواع فعالیت ها مثل کتاب خوندن، بازی آزاد، فعالیت های هنری، دویدن، پریدن، انواع بازی های تقلیدی، ساخت لگو و دوچرخه یا سه چرخه سواری باشه.

توی این مقاله در خصوص رفتارهای صحیح با کودکان بزرگتر و نوجوان ها هم نویسنده چندتا توصیه میکنه:

1. برای کودکان بزرگتر باید زمانی برای فعالیت های متنوع و مرتب در طول روز اختصاص داده بشه. مانند انجام کارهای خانه، صحبت کردن با دوستان یا غذا پختن به صورت خانوادگی که این فعالیت ها در زمان مشخصی هرروز انجام شود.
2. مطمئن باشید که بچه ها هرروز زمانی را بیرون از خانه سپری کنند یا فعالیت های ورزشی روزانه انجام دهند. حتی در صورتی که نمی توانند بیرون بروند، حداقل 2ساعت کنار پنجره باشند و تلاش کنند آرام باشند.
3. تعاملات اجتماعی مهم است. حتی در صورت وجود فاصله اجتماعی، مکالمات تصویری، تلفن زدن، ارسال پیام متنی حتما باید در طول روز انجام شود.
4. از چرت های روزانه بهتر است جلوگیری شود. به خصوص در ساعات انتهایی روز. حتی اگر کسی مجبور است چرت بزند، آن را به 30 دقیقه محدود کنید چون ممکن است خواب شبانه سخت باشد.
5. از نورهای روشن به خصوص نورهای آبی مانند اسکرین کامپیوتر، تلفن های هوشمند در تایم عصر خودداری شود. نورهای طیف آبی، موجب محدود شدن هورمونهای کمک کننده به خواب می شوند.
6. بهتر است به نوجوانان توصیه کنید که تایم خواب و بیداری مشخصی که متناسب با ریتم طبیعی روزانه آنهاست، داشته باشند.
7. اگر فرزند شما ناراحت است که مهمانی تولد نداشته است و یا یک رویداد مهم اجتماعی را از دست داده است، به احساسات ناراحتی و ناامیدی او ارزش دهید، ناکامی های او را درک کنید. با افکار و اندیشه ها و احساسات و عواطف آنها همدلی کنید و سعی کنید با همفکری راه حل مناسبی پیدا کنید. حتی می توانید تولد سورپرایزی با اعضای خانواده و دوستان در قالب تماس ویدیویی داشته باشید.

توصیه نویسندگان به مراقبان کودکان با نیازهای ویژه این است که از اختلال بیش از حد در برنامه روزانه باید خودداری شود، و در مقابل باید کودکان به فعالیت های مرتب روزانه ای تشویق شوند که در محیط خانه قابل اجراست. ارتباط آنها با درمانگران و مدرسه حتما باید حفظ شود.

برای کودکان در قرنطینه توصیه می شود که با والدین خود به صورت متناوب ارتباط داشته باشند. آنها باید راهنمایی شوند تا برنامه روتین زندگی خود را حفظ کنند و به اطلاعات بیماری دسترسی داشته باشند و در صورت لزوم با متخصصان بهداشت روان در ارتباط باشند.

در انتهای این مقاله، پیشنهادات مهم دیگری برای خانواده ها درنظر گرفته شده است:

1. روتین های پایدار پیوسته ای را ایجاد کنید تا تمام اعضای خانواده از آن بهره مند شوند. متخصصان بهداشت روان اکثرا بر این عقیده هستند که روتین های مرتب تایم خواب و بیداری و صرف غذا به کودکان احساس امنیت و نظم داشته باشند و همین روتین به بزرگسالان و والدین نیز این حس را می دهد.

2. اقدامات مهار بیماری مانند فاصله و انزوای اجتماعی موجب شده است که اعضای خانواده وقت بیشتری را در كنار هم بگذرانند. بسیاری از والدین احساس نزدیکی و صمیمیت بیشتری با فرزندان خود دارند. با خواندن یک کتاب یا نقاشی کردن با آنها ، درگیر کردن آنها در کارهای خانه مانند تمیز کردن و پخت و پز ، از این زمان با کیفیت استفاده کنید و آنها را با کارهایی مانند جارو برقی داخل خانه ، بازی های رومیزی و کاغذی مشغول کنید تا استرس و بی حوصلگی ناشی از ماندن در خانه کاهش یابد.

3. در اوقات پرتنش ، کودکان به روابط امن ، اطمینان بخش و مطمئن با مراقبان خود که بتوانند احساسات و سوالات خود را بیان کنند ، نیاز دارند.

4. برای توضیح منطق فاصله اجتماعی ، عدم امکان ملاقات با دوست / اعضای خانواده / پدربزرگ و مادربزرگ ، نیاز به ماسک صورت و غیره ، از زبان ساده و مناسب رشد (به ویژه برای کودکان خردسال) استفاده کنید.

برخی از جملات ساده ممکن است یکی از موارد زیر باشد:

این روزها نمی توانیم با بچه های دیگر بازی کنیم تا بتوانیم سالم بمانیم.

ما وسیله ها را پاک می کنیم (از جمله دستگیره های در ، اسباب بازی ها ، مبلمان و غیره) تا تمیز بماند.

بعضی اوقات افراد حالشان خوب نیست و ماسک می زنند. هنگامی که احساس خوب کنند ، ماسک زدن را متوقف می کنند.

هر کسی می تواند در هر زمانی بیمار شود. اگر شما یا پدربزرگ / مادربزرگ بیمار شوید ، مامان و بابا از همه شما به خوبی مراقبت می کنند تا زمانی که همه ما بهتر شویم.

به طور كلی جامعه ، باید نقش فعالی داشته باشد تا اطمینان حاصل شود كه جمعیت آسیب پذیر مانند كودكان ، نوجوانان و سالخوردگان در این مدت دشوار با پوشش رسانه ای مسئولانه و پیروی از رهنمودهای فاصله اجتماعی توسط دولت حمایت می شوند.

سرانجام والدین و مراقبان نیز باید از خود مراقبت کنند. در صورتی که اعتماد به نفس داشته باشند و عاری از استرس باشند ، ممکن است بتوانند فرزندان خود را به طور موثر و کارآمد راهنمایی ، آموزش و محافظت کنند.

لینک اصلی مقاله در صورتی که تمایل دارین نسخه اصلیش رو مطالعه کنین:

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32582317/