اولین کاری که صبح ها باید انجام بدم نوشتن. چرا؟ چون همین که چشم هام و باز میکنم کلی فکر بهم وارد میشه. حمله میکنن یه جورایی. انگار بالا سرم منتظر نشستن تا من چشام و باز کنم و اونا شروع کنن به غر زدن. الان که دارم این و مینویسم میفهمم دلیل اینکه صبح ها نمیتونم سر موقع از خواب بیدار شم همین. سعی میکنم تا جایی که میتونم فرآیند بیدار شدنم رو به تعویق بندازم. تا جایی که میشه بیدار نشم تا این فکر و خیال ها نیان سراغم. ولی آخرش که باید بیدار شی! (یکی از خوبی های نوشتن همین. توی چند سطر فقط با نوشتن افکلارت میفهمی کجای کارت ایراد داره.) راه حل؟
قبل از اینکه اون افکار بخوان به تو حمله کنن تو بهشون حمله کن. با سر وقت بیدار شدن. با شروع کردن با انجام دادن. با انجام کارهایی که همیشه میخوای انجام بدی. فقط اینجوری میتونی صدای اونارو خفه کنی.
وقتی صبح بیدار میشی و اولین کاری که میکنی چک کردن گوشی هست چه انتظاری از خودت داری. فکر کن ساعت 10 بیدار شی و تا ساعت 12, 1 توی صفحه های مجازی زندگی بقیه رو دنبال کنی. مدام خودت و با چیزایی که توی سوشال مدیا داری میبینی مقایسه کنی. هدف ها و دستاوردهای اونا رو با مال خودت مقایسه کنی. فکر کنم این بهترین روش برای شکنجه خودت اول صبح باشه! آلمان نازی هم با دشمنانش این کاری که تو و ما با خودت و خودمون میکنیم رو نمی کرد.
اولین کاری که برای درمان خودت باید انجام بدی کنار گذاشتن این عادت ها و رفتارهای بی حاصل هست. مقایسه فقط بذر ترس رو در ما قوی تر میکن. مدام مقایسه کردن و انجام ندادن ما رو به بیمارانی کمال گرا تبدیل میکن. بیمارانی که خودشون رو با دستای خودشون داخل زندانی که خودشون ساختن حبس میکنن.
یادمون باشه وقتی شروع کنیم تازه دنیا برامون شفاف میشه.
