این سوال رو از خودتون بپرسین‌آیا این حق و به خودتون میدین که غر بزنین؟ گلایه داشته باشین! از زندگی و شرایطی که توش هستین! خیلی وقت ها این غر زدن‌ها به خاطر این نیست که ما بخوایم بهونه بگیریم. بلکه یه واکنش طبیعی به استرس و اضطراب هست. این حس استیصال و افکار پریشون ما رو خسته کرده و دنبال هر راهی هستیم که بتونیم کمی خودمون رو آروم کنیم. آرامشی که شاید خیلی وقته تجربه اش نکردیم.
اگر بخوام در مورد خودم بگم, این حس مزخرف وقت هایی که بی برنامه ام یا حتی برنامه دارم ولی بهش توه نمیکنم شدیدتر از همیشه میشه. وری که مغزم رو کاملا قفل میکن و نمیتونم هیچ تمرکز بدرد بخوری داشته باشم و در ادامه هم وارد چرخه های خیلی بدتری مثل سرزنش کردن خودم میشم که راه به هیچ ا نمیبره.
اگر تا حالا مثل من نشده یا نتونستین که به یک برنامه مشخص(که خودتون برای خودتون طراحی کرده باشین) برای یک بازه مشخص پایبند بمونین شما حق غر زدن ندارین. فقط کسایی میتونن عضو "کلوپ غرزن‌ها" بشن که برای روزهای عادی زندگیشون برنامه دارن.
