نکات کلیدی این مطلب:
کلینیک روانشناسی و مددکاری آوان – تخمین زده می شود که از هر 4 بزرگسال، 1 نفر سبک دلبستگی اجتنابی یا طرد کننده دارد.
افرادی که دارای سبک دلبستگی اجتنابی هستند، برای استقلال، اتکا به خود و خودمختاری ارزش زیادی قائل هستند. در حالی که این ارزش ها می توانند سازگار و سالم باشند، افراد دلبسته اجتنابی تمایل دارند اهمیت نزدیکی عاطفی و تکیه بر دیگران را کم اهمیت جلوه دهند. این می تواند روابط صمیمانه را پیچیده کند.
زندگی با یک شریک اجتنابی ممکن است احساسی گیج کننده و ناخوشایند باشد. چنین احساساتی به شدت توسط فردی با سبک دلبستگی مضطرب که در نقطه مقابل دلبستگی اجتنابی قرار دارد، احساس می شود.
دلبستگی اجتنابی میتواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. از رابطه ای به رابطه دیگر می تواند متفاوت باشد و در طول زمان تغییر کند. در ادامه هفت گرایش شرکای زندگی اجتنابی در روابط ذکر شده است:
برای مثال، افرادی که سبک دلبستگی اجتنابی دارند ممکن است:
شرکای اجتنابی ممکن است به شریک خود اهمیت دهند، اما به شدت از طرد شدن و از دست دادن استقلال می ترسند. برای محافظت از خود، با درگیر نشدن کامل، فاصله عاطفی را حفظ می کنند.
تأثیر طفره روی فرد دلبسته اجتنابی: شریک زندگی آنها احساس ناخواستنی می کند.
افراد وابسته اجتنابی با احساس و ابراز احساسات دست و پنجه نرم می کنند. در نتیجه، آنها ممکن است:
تأثیر احساسات عاطفی محدود: شریک زندگی آنها احساس قطع ارتباط می کند.
شرکای اجتنابی ممکن است:
افراد دلبسته اجتنابی ممکن است بدانند که شریکشان صمیمیت و تعهد بیشتری می خواهد و بدانند که آنها را ناامید می کنند. این می تواند باعث شود که آنها تحت فشار قرار بگیرند و آنها را مجبور به اجتناب یا کناره گیری کند.
تأثیر به حداقل رساندن یا کمرنگ کردن رابطه: شریک زندگی آنها احساس می کنند که برایشان ارزش قائل نیستند.
حفظ استقلال برای فردی که دلبستگی اجتنابی دارد ضروری است و این الزامات مهمتر از احساس ارتباط، صمیمیت و وابستگی متقابل میباشد.
مبارزه با تعهد می تواند به صورت زیر ظاهر شود:
تأثیر اجتناب از تعهد: شریک زندگی آنها احساس نامطلوبی می کند.
به عنوان مثال، آنها ممکن است:
اگر شریک زندگی آنها این رفتارها را زیر سوال ببرد، افراد وابسته اجتنابی ممکن است با استدلال واقعی پاسخ دهند که برای آنها منطقی است اما از تصدیق احساسات اساسی اجتناب می کنند. آنها در پاسخ های خود، تاثیر منفی رفتار هایشان را نسبت به شریک زندگی خود نادیده میگیرند.
تأثیر ایجاد فاصله: شریک زندگی آنها احساس محرومیت و طرد شدن می کند.
ارسال پیام های واضح در مورد اینکه چه احساسی دارند بستگی به این دارد که آنها از احساسات خود آگاهی درستی داشته باشند. بسیاری از افراد اجتنابی با احساسات خود در تماس نیستند. فکر کردن در مورد احساسات ممکن است باعث ناراحتی آنها شود. در نتیجه، وقتی شریک زندگی یا همسر آنها مسائل عاطفی یا رابطهای را مطرح میکند، ممکن است احساس سردرگمی کنند.
به عنوان مثال، اگر شریک زندگی آنها بگوید: «من میخواهم ارتباط عمیقتری داشته باشم» یا «میخواهم با برنامهریزی بیشتری باهم باشیم»، افراد وابسته اجتنابی ممکن است پاسخی مبهم یا رضایتبخش بدهند و موضوع را تغییر دهند.
تأثیر ارتباط غیرمستقیم: شریک زندگی آنها احساس تردید و سردرگمی می کند.
دور یا جدا به نظر می رسند.
افرادی که دارای سبک دلبستگی اجتنابی هستند می توانند تلاش های دیگران برای نزدیک تر شدن به خود را به عنوان رفتاری از روی نیاز ببینند. در پاسخ، آنها ممکن است:
هنگامی که همسر آنها به دنبال اطمینان خاطر است و برای ارتباط فیزیکی ویا احساسی بیشتر پیشنهاد می دهد، آنها پاسخ نمی دهند.
تأثیر فاصله گرفتن: شریک زندگی آنها احساس تنهایی می کند.
بخش دوم این مطلب که به زودی منتشر خواهد شد، راههایی برای بهبود روابط در زمانی که یک فرد سبک دلبستگی اجتنابی دارد را بررسی میکند.
مطالب مشابه: