همیشه سوالای خیلی زیادی پرسیده میشن،اعم از انواع سوالای فلسفی،علمی و... که هیچوقت به جواب مشخص و قانع کننده ای نمیرسن،ولی این یعنی اون سوالا بی معنی یا بی فایده هستن و نباید بپرسیم؟
بر میگردیم به ادامه حرفام برای جواب دادن به سوال،سوال بالا یه نه بزرگ میگیره چون هر سوالی یک یا هزاران جواب درست،عینی و حقیقی داره و هزاران جواب غلط یا متضاد،حتی اگه جواب حقیقی سوالاتمون رو پیدا نکنیم
احتمالا حداقل میتونیم تا یه حدی جوابشون رو حدس بزنیم و به حقیقت نزدیک تر بشیم یا حداقل جواب غلط رو بدونیم.
“من هرگز شکست نخوردم، آنها فقط 9999 روش از بین 10000 روشی بودند که جواب نمی‌دادند”.
-ادیسون
هر جواب و تجربه غلط یه قدم برای نزدیک تر شدن به حقیقت و کماله!
«دانم که ندانم» (به انگلیسی: I know that I know nothing) (به یونانی: ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα)(به لاتین: scio me nescire یا scio me nihil scire) نقل قولی بسیار مشهور از سقراط فیلسوف یونانی است.
سوال پرسیدن باعث میشه که بدانم که نمیدانم،حتی اگه هیچ جوابی برای سوال پیدا نکنم حداقل دانم که ندانم!
پ.ن:امیدوارم اینطور برداشت نکنید که هر سوال،یا تجربه احمقانه ای میتونه مفید باشه یا ضررش کمتر از فایده اش باشه!
از نقل قول هایی که میدونید و یا نظر خودتون رو کامنت کنید قطعا به کامل تر شدن پست کمک میکنه.
ساعت 17:54 تاریخ 1402/01/20
