اول از دوره نو شدن سهیل رضایی( بنیاد فرهنگ زندگی) شروع میکنم بعد میرسم به بقیه. وقتی دوره نو شدن رو گوش دادم خیلی چیزا فرق کرد. مثلا هدف هام این نبود که فلان لب تاپ بخرم یا انقدر پول بدست بیارم. نوع هدف گذاریم این بود کسب درامد کنم مبلغش مهم نبود، مسئولیت پذیری و گیر نکردن مهم بود.
استاد میگن قبل از 30 سالگی باید من رو ساماندهی کنیم ولی من میگم نباید محدودیت سن بزاریم هر وقت انجام بدیم، بردیم. ساماندهی من شامل چه چیزایی میشه؟
اول از همه مسئولیت پذیری که لعنتی خیلی سخته این که بفهمی من مسئول زندگی خودم هستم. نکته جالب اینه تو می تونی بیرون از خونه بیش از حد مسئولیت پذیر باشی ولی داخل خونه دقیقا بر عکس. تعادل اینجا معنا پیدا می کنه البته من حق میدم دیگه جونی برات نمی مونه ولی افراط و تفریط نباید تو کارت باشه تا به رضایت برسی.
دومیش استقلال فکری اینم سخته لعنتی. تو باید شکنجه یه نفره تصمیم گرفتن رو تنهایی به دوش بکشی حتی اگه بقیه تاییدت نکنن. من این رو تجربه کردم، پیر شدم سرش ولی راستش رو بگم می ارزید و یه چیزم بگم یه شبه بدست نمیاد این که مهم نباشه نزدیک ترین افراد بهت تاییدت نکنن. ( مهم که هست ولی تو باید یاد بگیری راه خودت رو بری)
سومیش درامد داشتنه. استاد یه حرف قشنگی میزد یه قرونم شده پول در بیارید. یه سری از آدما میرن دانشگاه گیر می کنن داخلش و اصلا به دنبال درامد نیستن. همیشه درصدی تجربه میچربه به دانشگاه و علم. اشتباه برداشت نکنید علم و تجربه کنار هم غوغا می کنه باز هم پای تعادل در میان است.
چهارمیش مفید و موثر بودنه یعنی یه نقشی ایفا کن و منفعل نباش خلاصش یه کاری کن.
پنجمیش مهارت اجتماعیت رو بالا ببر یعنی اگه خجالت می کشی باید مقابله کنی و خودت حقت رو بگیری، اگه نمی تونی ارتباط برقرار کنی دنبال راه حل واسه بهتر کردنش باشی. اگه بلیت هات رو یکی دیگه میگیره خودت اقدام کن واسش.
در نهایت باید بتونی گلیم خودت رو از آب بیرون بکشی. و اینم بدون وقتی داری اذیت میشی یعنی کارت درسته داری رشد می کنی. میدونی مثل ورزش می مونه اون موقع که یکم درد میگیره یعنی داری قوی تر میشی.
اگه بخام بگم کدوم برا من از همش سخت تر بود اول مسئولیت پذیری بعدش استقلال فکری. علتشم اینه پدر و مادر عزیز نمیزارن زمین بخوری، شکست بخوری و درد بکشی وقتی بزرگتر میشی دیگه اونا نمی تونن پا به پات بدو بدو کنند. فردا در مورد انواع سطح های آگاهی می نویسم چیزایی که با عمق وجودم حس کردم و فهمیدم چقدر اشتباه فکر میکردم.
این نوشتن و ندانستن این که آیا اینا خوانده می شود. روحم فعلا نوشتن میخاد در مورد خیلی چیزا و مجدد میگم اینایی که گفتم یه شبه بدست نمیاد و هزینه داره. گاهی هزینه اش تنها موندنه، گاهی هزینش اینه از حالت بد باشه ولی کارت رو بکنی و ....
شاید یه روزی زندگیمو نوشتم ولی از اونجا که هنوز جا داره برای قسمت های هیجان انگیز پس فعلا نمیگم.
در پایان مثل همیشه ممنونم از این که می خونید
کسی عاشق نوشتنه، خیلی مشتاق خونده شدن و دیدن نظراته ولی باز هم میلش به نوشتن تمام نمی شود.
