خیلی دوست داشتم توی چالش 30 روزه نوشتن شرکت کنم که متاسفانه نشد. به چند دلیل که بماند واسه بعد. اما امروز نوشته جالب یکی از دوستان باعث تلنگری واسه نوشتن و باز کردن دردل و کمی غر زدن و ایراد گیری شد.
نوشته دوستمون در مورد عکس پروفایل بود که یاد یه سری دوستان در شبکه های مجازی افتادم که شاید راه و رسم کار با شبکه رو به درستی نمی دونن و آدرسو اشتباه اومدن. البته شاید مشکل از من باشه و من اشتباه می کنم (احتمال زیاد همینطوره)
( اول از همه عکس پروفایل شبکه های مجازی. این عکس پروفایلو گذاشتن که طرف عکسشو بذاره که کسی که می خواد بهش پیام بده یا نوشته اونو بخونه، بتونه تا حدی باهاش آشنا بشه و ارتباط بهتری برقرار کنه. شمایی که عکس گل و بلبل و منظره و ... میذاری، خوب نذار اصلن. مردم که بیکار نیستن بیان یه آلبوم عکس ببینن. میان قسمت عکس پروفایلت که ببینن چه شکلی هستی، اگه بخوان عکس منظره و در و دیوار ببینن که می تونن برن یه سرچ توی گوگل کنن. از این بدتر اونایی که جملات زیبا و نغز(به تصور خودشون) میذارن. اینا خیلی رو مخن. (عکس پروفایل اعضای ویرگول کمی فرق میکنه. این عکس لازم نیست عکس طرف باشه، همین که به مضمون نوشته های پروفایل بخوره کافیه.)
بعد از عکس میرسیم به اسامی که برای پروفایلشون انتخاب کردن. دوست عزیز این اسمو گذاشتن که بدونیم اسمت چیه و دختری پسری، ایرانی هستی یا خارجی. جاسوس و مامور مخفی که نیستی واسه خودت اسم رمز انتخاب می کنی. مثلا می ترسی شرکت تسلا یا ولوو بیاد تورو بدزده ببره واسش ماشین طراحی کنی؟ یا مثلا اسرار امنیتی داری؟؟ داداش نکشیمون با این سکوریتیت. (بازم میگم ویرگول فرق میکنه و مثل تلگرام نیست)
فضای مجازی هم تا حدی مثل فضای واقعی هست، هر چیزی که توی فضای واقعی عیب محسوب میشه توی فضای مجازی هم کار درستی نیست. وقتی وارد فضای مجازی می شیم خودمونو متعد به رعایت بعضی چیزا می کنیم. مثلا اگه کسی پیامی فرستاد حتما باید جواب اونو بدیم. مثل اینه که کسی بهمون سلام کنه و جوابش ندیم. البته آدمایی که مزاحم میشن فرق می کنن.
یه چیز دیگه هم که باهاش مشکل دارم (بازم میگم مشکل از منه) استفاده نادرست از فضای مجازی هست. مثلا اینستاگرام معمولا برای این استفاده میشه که عکس هایی که میگیریم و دوست داریم با دوستان و خانواده به اشتراک بذاریم. همینطور احترام بذاریم به کسایی که دنبالمون می کنن. اینستاگرام واسه این نیست که روزی ده بیست تا نوشته قشنگ پیدا کنی و بذاری توی اینستاگرامت. این نوشته ها واسه تو جالبه واسه من که نیست(آنفالو کنم؟خوب دوستمه نمی تونم. گناه داره)
و اما میرسیم به مشکل اصلی که خیلی هم باهاش مشکل دارم و می خواستم یه پست مجزا واسش بذارم. اما اینجا می گم و بازم در آینده تکرارش می کنم. دوست عزیز، وقتی میان زیر نوشته ات کامنت میذارن یعنی نوشته رو خوندن و وقت گذاشتن و ارزش قائل شدن و در موردش باهات صحبت کردن. پس جواب دادن به کامنت از واجبات هست و تا جواب به کامنتی ندادی نوشتن مطلب و ایجاد پست جدید گناه کبیره محسوب میشه. اینم از جمله همون تعهدات هست. از تعهد هم که بگذریم احترامه.
میدونم که نوشته ام کلی مخالف داره و ممکنه به خیلی ها بر بخوره و عقیده اشون نسبت به من عوض میشه. اما خوب همینه. دلم می خواست و نوشتم.
اینو قبول دارم که هرکی هرکاری دوست داره می تونه بکنه و به کسی ربطی نداره و من چیکاره ام و مگه خودت رعایت می کنی و تو کی هستی که بخوای واسه دیگران تعیین تکلیف کنی و .... ولی خوب هرچی یه حساب کتابی هم داره، و نباید بشه اونطور که مثلا بریم زیر پیج مسی و از خجالتش در بیایم
دلیل این ترس از ابراز هویت اصلی رو دقیقا میدونم چیه. منم به شخصه از این جهت همیشه نگران هستم و دغدغه افراد خصوصا خانم هارو می دونم چیه. این غر زدن ها هم کمی اغراق آمیز بود و خیلی آرمانی. جواب تمام حرفهایی که زدن هم دارم و میشه در موردش پست نوشت. هرچند که با خودم عهد کردم سراغ مسائل اجتماعی نرم.(جماعت من دیگه حوصله ندارم.....)
