قرآن «عهد» خداوند سبحان با بندگان خویش است. از جمله وصایای مولی امیرالمومنین (علیه السلام) به فرزندشان محمد بن حنفیه، در مورد قرآن کریم و رعایت شأن او این است: بر تو باد قرائت قرآن و عمل به دستوراتش و پایبندی به واجباتش و ملازمت حلال و حرام و امر و نهی اش و بر تو باد که شب خود را با آن زنده بداری و شب و روز خود را به تلوت آن مشغول باشی «فَاِنَّهُ عَهدٌ مِن الله تَبَارَکَ وَ تَعَالَی اِلَی خَلقِهِ فَهُوَ وَاجِبٌ عَلَی کُلِّ مُسلِمٍ اَن یَنظُرُ کُلَّ یَومٍ فِی عَهدِهِ وَ لَو خَمسینَ آیَه» چرا که کتاب مقدس، عهدی از جانب خداوند تبارک و تعالی به سوی بندگانش است؛ پس بر هر مسلمان واجب است هر روز در این عهدنامه خود نظر اندازد و حداقل پنجاه آیه از آیات آن را تلاوت کند. این پنجاه آیه از علامات مومن هم ذکر شده است.
این عهد، همان میثاق و عهد الهی است در عالم ذر است و قرآن، انسان را با پیمان الهی خویش مرتبط می کند. لذا قرآن«ذکر» میثاق فطرت و میثاق ربوبیت الهی است و برای افرادی که با خدای خویش رابطه خاصی دارند، به کار بردن مفهوم عهد در مورد قرآن، یک بشارت ویژه و پیام خاص است و حلاوت خاصی را در درون آن ها ایجاد می کند.
اگر خواندن این عهد و تدبر در آن با این عنایت صورت گیرد که این عهد حضرت محبوب است که بر زبان جاری میشود، قطعاً عنایات ویژه ای شامل حال انسان میگردد. حقیقت این عهد، با درون انسان رابطه برقرار می کند به گونه ای که انسان متذکر به میثاق خویش می شود و احساس می کند که این عهد برای او آشناست.
انسان به حقیقت آنچه در قرآن آمده است در مرتبه عهد الهی متعهد شده است و اقرار نموده است و قرائت قرآن یادآوری این میثاق هایی است که خداوند از ما گرفته است و خوب است که ما با قرائت قرآن با خداوند تجدید عهد کنیم که این قرائت و یادآوری عهد، خود مرتبه ای از تحقق عهد الهی و زمینه ی تحقق و عمل به آن است.
عهد های ایمانی و معنوی مومنین، هم عهد های فردی با حق تعالی و هم عهد های جمعی را شامل میشود، یکی از مراقبت های سلوکی مهم انسان که بهتر است به صورت یک عهد جمعی رعایت شود، تلاوت قرآن کریم است. البته لازم نیست که این عهد در یک مکان که همه افراد در آن جمع هستند واقع شود؛ بلکه همین که در یک زمان واحد صورت گیرد، مرتبه روح جمعی و وحدت مومنین و توحید جمعی محقق می شود.
اگرچه اگر وحدت زمان و مکان با هم رعایت شود، اثر روح جمعی قوی تر ظاهر خواهد شد. چقدر خوب است که در زمان هایی که حتی امکان دور هم بودن و برگزاری محافل انس قرآن هم به خاطر شرایط و مشکلات خاص فراهم نیست، مومنینی که قبلا در ارتباطات حضوری، همدلی و روح جمعی را در محافل انس با قرآن محقق کرده اند، با اختصاص زمان مشترک و برنامه جمعی مشترک این عهد های جمعی قرآنی را امتداد دهند.
باور کنیم که ارتباط قلوب و اتحاد ارواح، در قید و بند ارتباط ظاهری و بدنی نیست و اگر توجّه افرادی که از هم فاصله دارند، به یکدیگر و به عهد جمعی مشترکی که دارند معطوف شود، همان اثر و روح جمعی و ثواب جمعی در این ارتباط نیز می تواند محقق گردد.
التماس دعا.
