نیمه شعبان رسیده، خیابان ها چراغانی‌ست. شیرینی و شربت است که دست به دست میشود. خنده بر لب‌ها و شادی در دل‌ها موج می‌زند. همه برای یک نفر، کسی که نامش رمزی‌ست برای آغاز یک پایان، یادش خیال مخمل گونه‌ای‌ست که به قلوب آرامش می‌بخشد و حضورش علت تمام خیر و برکات. اما فراتر از این جشن و شادی ها امام زمان(ع) یعنی چه؟ منتظر یعنی که؟ غیبت یعنی چه؟
همه این ها شعائر است، قرار است یاد او را در دل ما زنده کند. قرار است نوش داروی محبتش را به ارواح بی جان شهر بخوراند، بلکه جان بگیرند. اما بعد چه؟ قرار است تا نیمۀ شعبان بعدی این مسائل به حالت استندبای برود و زندگی روزمره جریان داشته باشد؟ رابطه ما با امام زمانمان(ع) چیست؟
در كلمه ای قدسی نقل است كه خداوند تعالی فرمود:
«محبوب ترين بنـدگان نـزد مـن، كسـانی هسـتند كه حق مـرا برپا داشـته اند و برتريـن و گرامی ترين ايـن افـراد، محمـد اسـت كـه سـيد و آقـای خلائق اسـت و بعـد از او علی مرتضی بـرادر محمد مصطفـی اسـت و پـس از علی، ديگر امامان راسـتين، كـه حق را به پا می‌دارند. در رتبۀ بعد از ايشـان كسـانی قرار دارند كه آنان (يعنی پيامبر و جانشـينان او) را برای دسـتيابی به حقشـان يـاری می‌كنند و در درجۀ بعد كسـانی هستند كه آنان (يعنی پيامبر و اهل بيتش) را دوسـت دارند و از دشمنانشـان بيزارند، اگرچه اهل بیت را ياری و نصرت نكرده باشند.»
از حدیث بالا بر می آید که اولین گام، زنده نگه داشتن حب و بغض در قلب است. حال باید تأمل کرد چه اقداماتی میشود برای این مهم انجام داد.
دوستت دارم؟
بزرگـی می فرمود: «وظيفه قلبی ما اين اسـت كه بـه امام زمان عليه السلام، محبت داشته باشيم، به اندازه ای كه به بچه هايمان محبت داريم؛ يا به قدر محبتی كه به رفقا و دوسـتان خـود داريم به همان اندازه به حضرت بقية الله ارواحنا فداه، محبت داشـته باشـيم.» او می گفـت: «يكـی از آثار محبت قلبی اين اسـت كه انسـان در فراق محبوبش غمناک میشود؛ مهموم و مغموم و گرفته و دلشكسته و متأثر میشـود. شـما به خود نگاه كنيد. آيا اين در شما هست يا نه؟ آيا در فراق امام زمانتان مهموم و مغموم هستيد؟ »
جلوه های محبت هر روز در برابر ما دیده میشود و معیار خوبی برای سنجش است. وقتی دوستدار کسی باشی دائما علاقه داری از او صحبت کنی، یادش را یه جا آوری و او را در میان دیگران هم محبوب و عزیز بگردانی. دیده اید وقتی پدر مادر ها راجع به فرزندانشان صحبت می کنند، چه طور می‌گویند: «مهندس فلان کار را کرد یا دکتر این طوری گفت.» می خواهند به محبوبشان در چشم دیگران اعتبار بدهند. ما نیز باید برای افزایش یاد امام زمان(ع) در جامعه مان تلاش کنیم. باید برای عزیز و محترم شدن حضرت صاحب الزمان(عج) بکوشیم.
از دل برود هر آنکه از دیده برفت
مورد دیگر حرکاتی‌ست که باعث زنده شدن یاد ایشان در دل هایمان بشود. مشابه مورد قبل می شود مثال ملموسی از زندگی عادی زد. اگر دوستی صمیمی داشته باشی، هر چه قدر هم نزدیک، اگر مدتی بگذرد و او را نبینی و ارتباطی با او نداشته باشی، رفته‌رفته فراموشش می‌کنی. یکی دیگر از کار‌ها این است که نشانه‌هایی از امام زمان(ع) را در زندگی مان داشته باشیم، نشانه‌هایی که دیدنی باشند. ( تابلو، پیکسل، والپیپر گوشی و....) این قبیل وسیله ها موجب یادآوری ست. در این مسیر باید توجه داشت تا درگیر روزمرگی نشویم، برایمان عادی نشود و بابت این کار ها قصد و نیت داشته باشیم.
اما پس از وجود حب و بغض در دل چه می شود؟ مرحله بعد کسانی هستند که یاور اهل بیت در مسیر حق می شوند.
مشت نمونه خروار است!
رفتار هر کس آیینۀ افکار اوست. وقتی ما ادعا می‌کنیم شیعه ایم و معتقد به امام زمان هستیم، پس این باید در رفتار روزمره ما هم نمود پیدا کند. از سمت دیگر وقتی چنین ادعایی داریم و از ما رفتار ناشایستی سر می‌زند این فقط به پای شخص نوشته نمی‌شود، بلکه به نام عقیده شخص هم نوشته میشود، به نام گروه شخص هم نوشته میشود. درست یا غلط این طور است. پس رفتار ما می تواند یک تبلیغ یا ضد تبلیغ مهم و اثر گذار باشد و از همین روست که امام صادق علیه السلام می فرماید: «كُونُوا لَنَا زَيْناً لاَ تَكُونُوا عَلَيْنَا شَيْناً قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً وَ اِحْفَظُوا أَلْسِنَتَكُمْ وَ كُفُّوهَا عَنِ اَلْفُضُولِ وَ قَبِيحِ اَلْقَوْلِ»؛ (شیعیان) زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیكو سخن بگویید، و زبانتان را حفظ كنید و از زیادهروی و زشتگویی بازدارید.»
همچنین در جایی دیگر فرموده اند: «كونوا دُعاةً لِلنّاسِ بِغَيرِ ألسِنَتِكُم ، لِيَرَوا مِنكُمُ الوَرَعَ وَالاِجتِهادَ وَالصَّلاةَ وَالخَيرَ ، فَإِنَّ ذلِكَ داعِيَةٌ حديث.»؛ مردم را با غير زبان خود [به مذهب خويش] دعوت كنيد، تا پارسايى و سخت كوشى [در عمل و عبادت] و نماز و خوبى را از شما ببينند؛ زيرا اينها، خود [بهترين] مبلّغند.»
امروزه روز که شاید زبان گفت‌و‌گو میان ما، و در جامعه به لکنت افتاده، شاید بهترین امر به معروف در همین حدیث «کونو دعاة الناس بغیر السنتکم» متبلور شده باشد. آن را جدی بگیریم.
لیقوم الناس بالقسط
در مسیر یاوری امام زمان(ع) و احیای امر ایشان حقاً و انصافاً مهم‌ترین مسئله، تلاش در مسیر احیا و پویایی مکتب شیعه در جامعه است. گاهاً امام زمان(ع) در فکر ما آقای مهربانی‌ست دل آزرده از تیرگی زمین و زمان، خلوت گزیده در کنج عزلت، در حالی که دست دعا برای بندگان برداشته و فقط همین! منحط در این دایره تنگ و کوچک و افسرده کننده. فراموش می‌کنیم اعتقاد شیعه، گذشته سرخ و آینده سبز است. فراموش می کنیم منتظر تر از همه برای دولت کریمه که عدل در جهان به پا می‌کند و انسان را از این حقارت می‌رهاند، خود او است. فراموش می‌کنیم که ظهوری نیست اگر و تنها اگر از طریق خواستن جامعه (بخوان من و تو) رخ بدهد. پس باید تلاش کنیم تا ایدئولوژی شیعه را بشناسیم و بشناسانیم و به آن عمل کنیم. خود را برای بهار مهدوی آماده کنیم زیرا آن کس که تنش ورزیده نباشد و ریشه‌های درخت عقایدش محکم و استوار نشده باشد، در طوفان وقایع فرسوده شده و ریشه‌های فکری اش از جا کنده میشود. باور کنیم تا جامعه ای آمادۀ حرکت با مهدی صاحب الزمان(ع) به وجود نیامده باشد، ظهوری هم نیست.
ان شاء الله با توفیق الهی از محبین و یاوران فرزند امام حسن عسکری علیه السلام باشیم. در پایان از طولانی بودن متن عذرخواهی میکنم و اگر آن را مفید ارزیابی کردید حقیر را از دعای خیرتان فراموش نکنید.
