بارها شنیده بودم که گاهی، بعضی از روابط شفابخش‌اند. میتوان رشد را در هر لحظه‌شان حس کرد. خودمانیم تعبیر عجیب و غریبی بود. یعنی چه؟ شفا؟ رابطه؟ مثلا چه نوع رابطه ای؟ رابطه‌ی انسان با انسان؟!
امروز اما منی که این متن را مینویسد با منی که قبلا با این تعبیر مواجه میشد فرق دارد. امروز با پوست و گوشت و استخوانم لمس کرده ام رابطه ی شفابخش انسان با انسان را. نه از نوع رابطه ی من با مادرم، یا رابطه ی فلانی با دوستش، یا رابطه ی استاد و شاگردی، یا حتی رابطه ی من با دوست پسر یا دوست دخترم. بلکه رابطه ای از جنس مراجع تراپیست.
بله رابطه ی مراجع و تراپیست! رابطه ی درمانی. یک رابطه ی شفابخش و سودرسان واقعی. رابطه ای که در آن خود خود خودتی، حتی خودتر از آن خودی که در خلوت به خودت نشان میدهی. رابطه ای که لبخند و قهر و تذکر جدی اش همه و همه شیرین است. شیرینی‌ای از جنس آگاهی از جنس صمیمیت بیشتر با خود از جنس شفا.
رابطه ای که دردهایش هم شیرین است. دردهایش از نوع دردهایی ست که وقتی دستت شکسته و دکتر در حال پانسمال است حس میکنی و بدان آگاهی که پشت این دردها شفاست. دقیقا همین نوع درد...
"اوصیکم به تراپی، که در تراپی شفاست، باشد که شنوا باشید."
