یادم میاد جایی علیرضا حیدری، قهرمان سابق کشتی کشورمان که من یکی از طرفدارهاش هستم، گفته: من وقتی توانستم رقیب همیشگی ام را شکست بدهم، که شکست او را به طور کامل در ذهنم مجسم کردم. دفعه های قبل این تصویر در ذهنم کامل نمیشد و به همین خاطر نمی توانستم او را شکست بدهم، ولی وقتی این تصویر با همه جزئیاتش در ذهنم کامل شد، موفق به پیروزی شدم.
نمیگم این اتفاق برای من هم افتاده، ولی فکر میکنم خیلی بهش نزدیک شده ام. یکی از مهمترین مسائل من هست. احساس میکنم اون آدم روبروی من نشسته و میتونم باهاش حرف بزنم. خنده داره... ولی به جای پر و بال دادن به تخیلم دارم این پست را مینویسم. البته هیچوقت یک تخیل خوب، خالی از سنجیدن و سنجشگری نیست. این را گفتم که بدانید چیزی نزده ام و این مطلب را برای متمرکز ماندن و یادآوری در آینده مینویسم. اینکه کِی و کجا و چطور تصویر او شروع به نقش بستن در ذهن من کرد... و اما بازی:
سفرهای خیالی یکی از بهترین نمونه های بازی های نمایشی هستند. بچه ها عاشق این بازی ها هستند چون این بازیها به بچه ها این امکان را میدهد که دست به تجربه های جذاب و ماندگار بزنند. شما سفر خیالی را روایت میکنید و بچه ها آن روایت را تجربه میکنند...
بچه ها میخواهیم با هم یک سفری را شروع کنیم. کوله پشتی هاتون را بردارید، کفش هاتون رو پا کنیـد و بریم یک سفر پر ماجرا... میخواهیم از کوههای بلند، جنگل های بزرگ، اقیانوس ها و هرجای دیدنی این دنیا گذر کنیم...
