هر چی سنم بیشتر میشه پوچی بیشتر وجودم رو پر می کنه.حس می کنم به درد هیچ کاری نمی خورم.شکست های پی در پی توی حوزه کاری که دوست دارم کاملا زمین گیرم کرده و درگیری ام برای آموزش به فرزندی که قدرت یادگیری بسیار پایینی داره و فوق العاده لجباز و عصبیه توان رو ازم گرفته.
به دنبال فرصت جدیدی بودم تا نوشتن رو از سر بگیرم اما احوالاتم به سبب مسائل روز جامعه به هم ریخته است و ذهن آشفته ام رو نمی تونستم متمرکز کنم.
اما فکر می کنم رسالت ما در این برهه حساس امید داشتن و نشر اطلاعات درسته. من بسیار امیدوارم گرچه از این امیدواری خون های زیادی می چکد.
توی این چند وقت کتاب های صوتی زیادی گوش دادم.بهترینش دزیره بود.داستان زندگی زنی تاثیر گذار و مثبت.گاهی احساس می کنم دزیره درون من حلول کرده زنی که به فکر مردمش بود و نا آخرین لحظه برای برقراری اصول انسانی کوشید و کوچکترین کار هم اگر از دستش برمی آمد دریغ نمی کرد.
باید سعی کنم عصبانی نباشم و فرزندم را به جای تحقیر تشویق کنم شاید او به رویایش برسد هر چند من نرسیدم و دستم کوتاه شد.
از این به بعد با هم بیشتر صحبت خواهیم کرد.
