آموزه های رواقی گری برای آرامش درون ( خرید کتاب ) درباره ی فلسفه باستان برای زندگی روزمره و آرامش درون می باشد.ایده های اصلی رواقیون باستان برای دوران مدرن چنان کاربردی و جاودانه است که گویی بشریت هرگز تغییری نکرده است. ماهیت عملی، عقلانی و منطقی خرد رواقی این امکان را به ما می دهد که آنها را فورا در موقعیت هایی که باعث ناراحتی می شوند، مانند بانداژ کردن روی زخم ، به کار ببریم. اگر این کار را به طور مکرر انجام دهیم، واکنش های ما به رویدادهای زندگی تغییر خواهد کرد، گویی که جعبه کمک های اولیه فلسفی خود را هرکجا که می رویم با خود حمل می کنیم. خرید کتاب های انگیزشی ...
میراث سه فیلسوف برجسته ی رواقی، مارکوس اورلیوس، سنکا و اپیکتتوس ، همراه با بقایای فیلسوفان دیگری مانند کریسیپوس و زنون سیتیوم، منبع ارزشمندی برای رواقیون معاصر است.آموزه های رواقی گری برای آرامش درون کوشیده است که آثار و افکار این فیلسوفان رواقی باستان را بسیار مختصر و مفید معرفی کند. و درعین حال به پرسش هایی مانند وقتی وحشت داریم چه کنیم؟ چگونه با توهین برخورد کنیم؟ چطور یک روحیه شاد احضار کنیم؟ چگونه با مشکلات مالی کنار بیاییم؟ پاسخهای جدیدتر، ساده تر و دقیق تری بدهد.
این روزها، بسیاری از مردم نگران دستیابی به خوشبختی در زندگی شان هستند. اما اغلب آنها فاقد مهارت و دانش لازم برای این کار هستند. خوشبختانه هزاران سال پیش رواقیون قدیمی فهمیده بودند که چگونه رنج کمتری بکشند و لذت بیشتری ببرند. چگونه؟ رواقی گری با مجموعه ای از تمرین ها، حکمت و اخلاقیات الهام گرفته از خیرخواهی برای جهان، فلسفه ای برای خوشبختی است. با این وجود، توجه به این نکته مهم است که معنای کلمه خوشبختی برای هرفردی متفاوت است. برخی از افراد خوشبختی را مترادف با مقدار زیادی پول می دانند. برخی دیگربه لذت بردن از همراهی عزیزانشان فکر میکنند. اما برای رواقیون خوشبختی نهایی در یودایمونیا است. این کلمه یونانی را می توان به "وضعیت شکوفایی" ترجمه کرد که مستلزم احساس صلح و آرامش درونی است.
پاراگراف های زیر حاوی سه درگاه برای شادی رواقی هستند که می توانیم با تغییر طرز تفکر به آنها دسترسی پیدا کنیم.
رواقیون معتقد بودند که رویدادها ذاتا خوب یا بد نیستند، بلکه ذهن آنها را چنین می سازد. چرا این موضوع مهم است؟ همان طور که گفته شد اکثر چیزهایی که در زندگی مان رخ می دهد خارج از کنترل هستند و چیزهای بسیار کمی وجود دارند که تحت کنترل ما قرار دارند. از جمله چیزهایی که تحت کنترل اند، نظریا به عبارتی توانایی ما در قضاوت کردن است. یک فرد یونانی یا رومی باستان به طور منظم برای حمام کردن به حمام های عمومی می رفت. در آنجا دزدی، آب پاشی و استفاده از الفاظ نادرست عادی بود. این ها ممکن است تجربیات نامطلوبی به نظر برسند، اما طبق تفکر رواقی تأثیر این تفکرات به روی ما به نحوه قضاوتمان درباره آنها بستگی دارد.
همیشه در عجبم که همه ما خود را بیش از دیگران دوست داریم، اما به نظر سایرین بیشتر از نظر خود اهمیت می دهیم.
مارکوس اورلیوس، تأملات .۱۲٫۴
حق با مارکوس اورلیوس بود که ما به نظرات دیگران بیشتر از نظر خودمان اهمیت میدهیم. مردم انرژی زیادی را درباره اینکه دیگران در موردشان چه فکری دارند، صرف می کنند. این یک اتلاف وقت بزرگ است، به ویژه در عصر فردگرایی که در آن به سر می بریم. شکی نیست که گرفتار شدن در این نگرانی جمعی مداوم درباره نظرات مردم بسیار آسان است: حتی اگر ندانیم آنها چه نظری دارند. اما چرا ما چنین رفتاری از خود بروز می دهیم؟
تمایل ما به دوست داشته شدن، احتمالا ناشی از ترس عمیقا ریشه دارمان از رها شدن است. در گذشته، به ویژه در دوران زندگی قبیله ای ، به حال خود رها شدن به راحتی می توانست به معنای مرگ باشد. بنابراین دوست داشته شدن برای بقا ضروری بود. ما می توانیم این موضوع را در حیوانات نیز ببینیم. به عنوان مثال سگ ها به طور طبیعی موجودات گله ای هستند و از اینکه تنها بمانند، می ترسند. بنابراین وقتی که صاحبشان از خانه خارج می شود گریه و زاری می کنند. اما وقتی به طور منطقی به این موضوع نگاه می کنیم نیاز به مشارکت کردن یک موضوع ساختاری است. از نظر علمی ثابت شده است که نوزادان برای زنده ماندن و رشد به مراقبت بزرگسالان نیاز دارند. احتمالا افراد بیمار و سالخورده نیز برای زنده ماندن به کمک همنوعان خود نیازمند هستند. اما در دنیای مدرن کنونی وقتی دیگران ما را دوست ندارند یا تائید نمی کنند، بیشترمان در خطر نیستیم. مگر اینکه با فرد اشتباهی درگیر شویم یا قانون را زیر پا بگذاریم. قطعا اینکه اطرافیانمان ما را دوست داشته باشند مهم تر از این است که تعداد زیادی لایک و بازدید در یوتیوب دریافت کنیم. ما مطمئنا برای شاد بودن به این همه تائید نیاز نداریم چه رسد به زنده ماندن.
از دیگر چیزهایی که رواقی گری به ما می آموزد این است که چگونه به یک وضعیت ذهنی آرام برسیم و از چیزهایی که به ما مربوط نیست متأثر نشویم. یکی از این موارد توهین است. توهین شدن توسط دیگران اغلب منجر به صدمه، عصبانیت و حتی رنجش ما می شود. من در اولین کتابم تحت عنوان «غیرقابل تعرض: هنر شکوفا شدن در
جهانی پرالتهاب» به طور مفصل درباره رابطه ی پویای توهین و توهین کننده (و چگونگی تقویت ذهن در برابر توهین) نوشته ام. یکی از اصول اساسی که در این کتاب آمده، این است که به خود یادآوری کنیم، آنچه مردم به ما می گویند خارج از کنترل ماست. با این وجود، به نظر می رسد که اکثر مردم هنگام توهین شدن، تحرک می شوند.
در عصر ارتباطات سریع، به نظر می رسد مهم نیست که چه بگوییم، هرچه بگوییم همیشه کسی هست که آزرده خاطر شود. برخی از مردم به طور عامدانه به دنبال تجربه توهین هستند تا عصبانیت شان را از بین برده و کنترل نمایند. به نظرم اکثر رواقیون هم نظر هستند که تحریک شدن عمدتا اتلاف وقت است. البته موقعیت هایی وجود دارد که در آن دفاع شخصی ضروری است اما چیزهای جزئی مانند توهین کلامی، ارزش وقت و انرژی گذاشتن را ندارد. در زیر گزیده ای از کتاب غیرقابل تعرض» درباره پوچی با خشونت به توهین پاسخ دادن را مشاهده میکنید.
اغلب اوقات شکاف بین توهین و خشونت واقعی به حدی زیاد است که به ما اجازه میدهد توهین (و حتی تهدید) را نادیده بگیریم و به راه خود ادامه دهیم. به این ترتیب آرامش خود را حفظ می کنیم. وقتی کسی به من توهین میکند، اولین
چیزی که باید از خودم بپرسم این است که: «با چه کسی طرف هستم؟» توهین کننده اغلب شخص نادانی است. اگر واقعا چنین باشد، وقت گذاشتن برای رسیدگی به این توهین ها بی معنی است.
یکی از روش های مقابله با توهین روش پریمدیشیا مالروم (پیش اندیشی اولیه) نامیده می شود. این روش مدیتیشن رواقی یک اقدام پیشگیرانه مفید است که به ما کمک میکند تا در برابر توهین ها و افراد بی ادب، مقابله کنیم.
