نمیتونم صبر کنم کتاب خوندنم تموم شه بعد بیام بنویسم
راستش
همه ی همه ی همه ی
حالا نه همه ی
ولی بازم بهرحال بخاطر اینکه لحن جملم کوبنده و توجه جلب کننده باشه "همه ی" پسرایی که برای بقیه جذابن یه طرف
اون پسره که اون شب به اون کارگر افغانستانیه با یه شوق و ذوق خاضی برگشت گفت "خداقوت" یه طرف دیگه
همونی که بعد از یه مدت که جوابی از طرف کارگر نشنیدم از وسط کوچه صد و هشتاد درجه تغییر مسیر دادم تا ببینم چی به کی شده
همون موقع که از بودن اون پسره،همچین آدمی ذوق مرگ شدم
نمیدونم شاید اون کارگره هم بخاطر تعجش بود که هیچی نگفت
مثلا شاید اگه من با یه لحن خسته ی دلسوزانه ی آروم میگفتم خسته نباشید ،احتمال پاسخ دادنش بیشتر میبود.
اون پسره انگار از دیدن اون آقا کارگره ذوق مرگ شده بود. و خوشحال تر از اینکه میتونست بهش بگه "خسته نباشید" یا شایدم "خداقوت" واقعا کدوم یکی از اینا رو گفته بود؟
اصلا گفته بود؟
نه بابا دیگه اونقدر هم توهمی نمیتونم باشم حتما گفته بود
ولی اینکه دقیق چی گفتو یادم نیست
نمیدونم.
شایدم اگه همون پسرو توی تاریکی همون شب ازون سر کوچه میدیدم
شاید چشمام بهم میگفتن "هوی اینکه اصلا کچل بیریخته چی میگی، شیفته ی اخلاقش شذدم کیلو چند، یه نگاه درست حسابی بنداز آخه "
و هیچ بعید نیود اگه من گول چشمامو میخوردم
اما اصلا شاید از فرط نابودی چهره ی پسره بوده که اون آقا کارگره مونده چی بگه
و شاید هم پسره فکر کرده آشنا دیده خبری از اخلاق و رفتار کارگر دوستانه نبوده
بعدِ اینهمه شاید
از یه چیز مطمئنم
اینکه اگه همون شب بدون دیدن چهره ی طرف میتونستم باهاش صحبت کنم بینهایت خوشحال میشدم و میتونستم این خوشحالی رو باهاش شریک بشم
با آدمی که خسته نباشید/خداقوت گفتناشو از مردم دریغ نمیکنه
حالا اگه کارگره هم آشنا بوده بازم تقدیر داره
مگه مثلا حالا من چندبار تو روز به آدمای آشنای دور و برم روم میشه برگردم بگم خداقوت
خیلی کار بزرگیه دیگه
نگذریم از این حقیقت بزرگ که من هیچ وقت چهره ی اون بشر"پسره" رو ندیدم
چهره ی شاید پیرمرد هفتاد ساله ای که صدای یه پسرک جوون رو داشت
بماند به یادگار از روزی که من توی اتاق حبس شده بودم تا آقای تعمیرکار بیاد لوله شوفاژو تعمیر کنه
همون روزی که فرجه ی امتحان شیمی بود=....)
