هر چه قدر فضای مجازی بیشتر تلاش می‌کنم تا از ارزش‌های دین و اخلاق دفاع کنم، بیشتر متوجه می‌شوم که عجب جهاد لذت‌بخش و غریبانه‌ای است.فضای اینترنت مانند جنگ نظامی نیست که تلخی و وحشتناکی خون و آتش را مردمم حس کنند، بلکه از درون، افراد و ذهن و قلبشان را متلاشی می‌کند.
ای کاش همه می‌دانستیم در برابر تک‌تک ثانیه‌های عمرمان و آنچه از خود به یادگار می‌گذاریم، مسئول هستیم و آن دنیا حساب سختی از همه می‌کشند.
می‌توانیم در فضای مجازی به عامل دشمنان این آب و خاک تبدیل شویم و یا جبهۀ خودمان را تقویت کنیم. باور کنیم هیچ فرقی ندارد! جنگ، همان جنگ است؛ منتهی در شکلی جدید و مخفی و نرم.
دست خالی باید بجنگیم و هر سختی را تحمل کنیم و به جان بخریم و منتظر هیچ حمایتی هم نباشیم، چرا که تا برخی بخواهند بجنبند، کشور و اخلاق و دین و همه چیز مملکت بر باد می‌رود.
این انقلاب و این آب‌وخاک مفت به دستمان نرسیده که مفت از دست برود.
اصلاً انقلاب و اخلاق و دین و روحانیت به کنار: هر تفکری که دارم، نباید برای آنهایی که جانشان را تقدیم امنیت و سلامت ما کردند، احترام قائل شویم و در مسیرشان حرکت کنیم تا فراموش نشوند؟
