انسان همواره در تمنای آن چیزی است که هنوز ندارد، و چه چیز مهمتر از جاودانگی.
سیمون دوبوار در این کتاب،هوشمندانه میل به جاودانگی را با درک جاودانگی حقیقی مقایسه می کند. فضای نامیرایی را ترسیم و پوچی آنرا در برابر میرایی زندگی ثابت می کند.
فلسفه ی حاکم بر کتاب به شدت تکان دهنده هست و خواننده را با چرایی وجودی خود روبرو می کند.خواندن این کتاب ارزشمند است، ساعت ها بعد خواندن کتاب به فکر فرو می رویم و جمله‌جمله ی کتاب را در پس ذهن مزه مزه می کنیم.
داستان با رژین بازیگر شروع میشه که برای زنده نگه داشتن خاطره ای ابدی از خود، پس از آشنایی با فوسکای نامیرا، خواهان زندگی با اوست.
فوسکا مردی که از قرن سیزدهم میلادی زنده هست، روزی با اکسیر جاودانگی روبرو میشه، با خوراندن آن به یه موش و اطمینان از سلامت آن، مینوشد و به این ترتیب جاودانه میشه.
ابتدا سرمست از احساس قدرت جاودانگی
پادشاهی کرد و خونها ریخت، ولی به تدریج با مرگ اعضای خانواده و عزیزانش، با حس گزنده تنهایی روبرو شد. یک قرن بعد، جاودانگی رو در ایجاد حاکمیت یکپارچه جهانی میبینه، ولی چند سال بعد متوجه ی پوچی این معنا شد، چون امکان کنترل تمام افکار وجود ندارد.
جهان گردی رو تا زمان اهمیت یافتن علم انتخاب میکنه، با شروع انقلاب صنعتی، به علم رو آورد ولی بعد از مدتی به پوچی مطلق علم پی میبره، چرا که آنچه علم تخصصی امروز نامیده میشه، علوم ابتدایی قرن بعد را تشکیل خواهد داد. چه بسا فرضیه ای کاملا غلط و رد شده باشد.
در این سالها، با زنان زیادی بود،ولی فقط عاشق چند نفر شد. عشق، تلخ ترین رنجی که تجربه کرد. وقتی به چهره ی جوان معشوقه‌اش نگاه می کرد،با تصور قرار دادن بدن چروکیده ی دختر در اندک زمانی بعدتر در خاک، به شدت رنج میکشید.
به تدریج از زنده های حقیقی متنفر میشه،با اینکه،با همه ی وجودش آرزو داشت فقط ساعتی مانند یک زنده ی واقعی زندگی کنه.
سوالات اساسی بی‌جواب در جای جای کتاب مطرح میشه،چرا آدمهای فناپذیر به جزییات این زندگی محدود تا این حد توجه میکنند،گویا تا ابد زنده هستن؟
کابوس همیشگی فوسکا لحظه ای بود که همه میمبرند و جهان باقی است با خودش و موشی که تا این حد به او ظلم کرد.
روزی همه می میرندولی قبل از مرگ زندگی می کنند.
