اشتیاق درکار مثل رنگ زدن به یه بومِ خام میمونه! باعث میشه تا کار و عمل ما معنا پیدا کنه. تازه از اون لحظه ست که تلاش های ما مفهوم پیدا می کنه و به سمتی مثبت متمایل میشه. زمانی که کار کردن رو شروع کردم اونقدری از حقیقت کار نمیدونستم! جدای از بحث اقتصادی و مالی، دوست داشتم که سرم به کاری گرم باشه. وقتی که مشغول بودم احساس بهتری نسبت به خودم پیدا می کردم به همین دلیل هم بود که سالها بعدش هم همچنان ادامه دادم تا بالاخره انتخاب کردم کار توی کافه رو ادامه بدم.
معاشرت با آدم ها و گفتگوی بیشتر با اونها احساس دلچسبی داره! خدمت کردن به آدم ها، احساسِ مفید، زنده بودن میده. اولین مجموعه ای که مشغول شدم تو قسمت ظرفشویی ِکافه گودو ابتدای خیابان فلسطین بود. مدتی نگذشته بود که کمک کردن به پرسنل بار، علاقم به بار رو تحریک کرد. هرروز دلم می خواست بیشتر از روز قبل درگیر آماده سازی و مراحل کار سفارشات باشم، انگار یه چیزی رو در من بیدار کرده بود که ازش بی خبر بودم. کارِ ظرفشویی رو با سرعت بیشتری انجام می دادم تا بتونم زودتر به اون طرف بار برم، تا توی سفارشات کمک کنم . همین منوال می گذشت و من سعی می کردم بیشتر از قبل مطالعه کنم و بیشتر از قبل درمورد قهوه و حواشی اون بدونم.
تسلط توی مِنو و توانا شدنم در بار، باعث شد تا اعتماد بیشتری از طرف مجموعه به من بشه و من هم کم نمی گذاشتم و سرعتم رو هرروز افزایش می دادم.
علاقه به کار و نیاز مالی باعث شد که شیفتِ کاریِ دیگه رو هم شروع کنم و بعد از مدتی دیگه انتخابم روکرده بودم و دیگه میدونستم چه چیزی میخوام و چه هدفی دارم ادامه دادم تا کم کم کلاس های آموزشی داشت شروع می شد و من سال ها قسمت بیشتری از درآمدم رو صرف کلاس ها می کردم و با وجود سختی که داشت اما ناراحت نبودم احساس نیاز به یادگیری و رفع این نیاز برام بسیار لذت بخش بود.
مجموعه ی اتفاقاتی که برام افتاد من رو به نقطه ای رسوند که الان هستم و همچنان در حال یادگیری ام و دارم ادامه میدم. شکست ها و بالا و پایین شدن در هرکاری ناگزیر و طبیعیه، ولی اینکه همه‌ی این سختی ها باعث بشه بفهمیم، چی میخوایم وکجا میخوایم برسیم، بهترین کمکیه که به خودمون میتونیم بکنیم.
