مطلبی دیدم از صفحه اینستاگرام ابوالفضل جلیلی فیلمساز، که باید بگویم بهترین مطلبی است که تا به حال در فضای مجازی خوانده‌ام. البته مطالب دیگر ایشان هم کیفیت بالا و متفاوتی دارد نسبت به صفحات مجازی دیگر هنرمندان، فیلم‌هایش هم همینطور. این مطلب در این بلبشوی خودتخریبی ایرانیها خواندن دارد. و پرسش این است که اگر تصور منفی نسبت به ایرانیها وجود دارد، ما به نوبه خودمان چه کاری برای رفع این سوءبرداشت‌ها انجام داده‌ایم که اینقدر طلبکار هم هستیم. و پرسش مهمتر اینکه چرا یک دانه از فیلم‌های ایشان تاکنون مجوز ساخت در ایران نگرفته است. آن هم در وضعیتی که فیلم‌های فاخری مثل «مصادره» و «ایکس لارج»، و سریال‌های فاخری مثل «دل» را داریم.
یه خانم خبرنگاری بود که توی روزنامه ،،اومانیته،، پاریس کار می‌کرد . این خانم خبرنگار، هرجای دنیا که منو میدید میگفت یه مصاحبه لطفا، بعدشم با یه دوربین کوچیکی که داشت بزحمت یک عکس میگرفت. یه بار توی جشنواره تسالونیکی یونان گفتم این عکس رو بگیرید هر وقت لازم داشتید چاپ کنید .اونم درهمون حال از من یک عکس گرفت .
_مدتی بعد، توی پاریس داشتم باعجله میرفتم به یک شرکت فیلمسازی. ازجلوی دکه روزنامه فروشی محل که رد شدم جوان فروشنده با هیجان گفت: موسیو جلیلی، صفحه اول روزنامه عکست چاپ شده .
گفتم ممنونم، یه دونه برام نگه دار عصر میام میگیرم .
به شرکت که رسیدم مدیر گفت باید خیلی سریع بری آمریکا فستیوال ساندنس، فیلم رقص خاک رو خواسته، دعوتنامه را هم داد دستم .
حال و هوای سفر نداشتم ، اونم آمریکا که ۸ ساعت پرواز بود ولی رفتم
جلوی سفارت ،یک کیلومتر ی صف بود. ایستادمو غُر زدم تا بالاخره نوبتم رسید .
خانومی که پشت شیشه بخش ویزا بود بدون اینکه نگاهم کنه گفت ؛ پاسپورت لطفاً
دادم. بلافاصله گفت ایران ! نمیشه .
_ چرا خانوم؟ من کارگردانم، فیلمم در فستیوال ساندنس پذیرفته شده باید برم.
گفت دروغ میگید.
_ دعوتنامه دارم، با دست خط رابرت ردفورد رئیس جشنواره، نشونش دادم گفت باور نمیکنم. اگه به ایرانی ها بگی سند کاخ سفیدم بیارید، میارن، درست عین اصل سند اما تقلبیه. ایرانی ها همشون دروغگواند.
گفتم خانوم میشه یه لحظه به من نگاه کنید.
گفت خیر ، لطفا تشریف ببرید.
یه دفه یاد روزنامه اومانیته صبح افتادم .گفت اگه بیاری قبول می کنیم
_ خانم تا من برگردم شما تعطیل شدید.
یه کارت امضا کرد گفت وقتی آوردی زنگ بزن بگو کریستین. _پریدم تو مترو/زدم بیرون /سه تاخیابونو دویدم /یه کوچه میونبر زدم تا رسیدم به دکه .
روزنامه فروشه گفت خُب همون نزدیکی سفارت میخریدی!!
راست می گفت قاطی کرده بودم
همون راهو برگشتم خیس عرق، سفارت تعطیل شده بود زنگ زدم/بفرمایید؟/ کارت رو گرفتم جلوی دوربین، در باز شد.رفتم تو. وسط سه درجه دارو یک افسر محافظ سفارت منتظر واستادم.
افسر شان به روزنامه اشاره کرد، نشون دادم.
با تعجب پرسید؛ تویی؟/ بله / تا کریستین بیاد چند تا عکس یادگاری گرفتیم . بعد راهنمائیم کردند جلوی همون باجه ویزا، همه رفته بودند
خانم کریستین از پشت شیشه روزنامه رو گرفت نگاه کرد و با پاسپورت چک کرد
_چه مدت ویزا نیاز دارید؟/ هیچی / یعنی چه !/ یعنی که دیگه ویزا نمیخوام /پس برا چی اینهمه تلاش کردی؟!
_ برای اینکه بگم همه ایرانی ها دروغگو نیستند .
حالا نگاهم کرد، از جا بلند شدبا احترام، و من سفارت رو ترک کردم
