نمیدونم از کِی مسافران بانوان اتوبوس از انتها به قسمت جلویی منتقل شدن ولی من دومین هفته ایست که سوار شدم و فهمیدم صندلی جلوهای اتوبوس خیلی بهتر و راحتتره و پاهام وقتی کامل تکیه بدم به صندلی از زمین فاصله میگیره و من حس اینکه خستگی از نوک انگشتای پاهام در می‌ره لذت میبرم هندزفریم رو میذارم گوشم و همونطور که سر به شیشه به افق ها نگاه میکنم به طول روز فکر میکنم: دوتا طوطی سبز امروز صبح نشسته بودن کنار پنجره ،مشتری گف می‌خوام یه نامه بنویسم و محضریش کنم که بعد از مرگم اعضای بدنم رو اهدا کنم ،آقای راننده میگه ایستگاه قندی، مواظب قند خونت باش دیابت شوخی بردار نیس و ... تا اینجای روز من به همین چیزا احتیاج داشتم که لبخند بزنم
و آهنگ میخونه it's my life....
