هنگامی که زبان قاصر می شود، نوبت قلم است
آنگاه موسیقی
سپس اشک
و در آخر نگاه!
"شهری متحدثان حسنت/ الا متحیران خاموش"
اما گاهی نگاه، مرهم دل بیقرار نیست؛
و نوبت قدم زدن است
"مجنون عبث به دامن صحرا نمی رود"!!
