ما همیشه در حال امیدواری هستیم. امیدوار به چیزی که ممکنه رخ نده. وقتی شکست می‌خوریم فقط به امید رقابت بعدی هستیم. خیلی کم پیش میاد بلیتمون ببره و از خوشحالی بپریم تا سقف. به ندرت تلاشهای ناکام رو با یه موفقیت بزرگ فراموش می‌کنیم. توی زندگی آدمهای موفق می‌بینیم که اونا هم کلی سختی کشیدن و نهایتش خوب شده ولی اونا چند درصد از ماها هستن؟ هممون منتظریم که برای ما هم این اتفاق رخ بده ولی تا چه اندازه این انتظار واقعیه؟
واقعیت اینه که امید مثل افیون داره همه ما رو توی زندگی نگه می‌داره. متاسفانه این روزا کلی آدم می‌بینم که به سال آینده، ماه آینده یا حتی هفته آینده امیدوار بودن ولی الان توی سردخونه خوابیدن. چندتا برنامه خوب به خاطر فقدان برنامه ریزش متوقف مونده باشن خوبه؟ ما همش فکر می‌کنیم یه روز بهتر از امروز میاد ولی حتی اگه تصویر درستی از آینده رو تخمین زده باشیم هم معلوم نیست به اون آینده می‌رسیم یا نه. واقعا نمی‌دونم وقتی از حال نمی‌شه لذت برد امید به آینده چقدر می‌تونه عاقلانه باشه؟
