گاه والدین قبل از به دنیا آمدن فرزند دوم، فرزند اول خود را نزد مشاور و روانشناس کودک می برند، تا با صحبت های درست از روحیات او با خبر شوند، نظر او را در رابطه با داشتن یک خواهر یا برادر بدانند و او را تشویق به داشتن یک همبازی کنند. به نظر شما آیا این کار لازم است؟
همانطور که می دانید باز شدن پای یک بچه جدید (فرزند دوم) به خانواده، می تواند فرزند اول و والدین را وارد چالش های تازه ای کند. بدیهی است که کودک تازه به دنیا آمده، از همه لحاظ حساس بوده و نیاز به مراقبت ها و رسیدگی های جسمی، روحی و روانی به صورت شبانه روزی دارد. همین امر می تواند زمینه ساز یکی از شایع ترین مشکلات فرزند اول با والدین، یعنی حسادت شود. فرزند اول به برادر یا خواهر نورسیده خود حسادت می ورزد و این حسادت آغازگر ناسازگاری ها و لجبازی های او با والدین می شود. این ناسازگاری ها، در صورت عدم انجام یک اقدام درست از سمت والدین، می توانند آن قدر ادامه دار شوند که پس از مدتی کودک را دچار مشکلات جدی تری نظیر گوشه گیری و انزوا، پرخاشگری و ... کنند.
بنابراین والدین باید این مسئله را جدی بگیرند و تنها به عنوان یک حسادت و تغییر رفتار گذرا و موقتی به آن نگاه نکنند. (البته در برخی موارد هم می تواند چنین باشد. بستگی به خلقیات روحی و روانی کودک دارد. اما بدیهی است که هیچکس دوست ندارد سر مسئله به این مهمی ریسک کند!) و به دور از هرگونه رفتار متقابلانه و بی اهمیتی نسبت به کودک، با کمک گرفتن از یک روانشناس کودک، به کنترل و رفع این ناسازگاری ها بپردازند. حتی در موارد حساس تر لازم است والدین پیش از تولد فرزند جدید، با مراجعه به روانشناس کودک، فرزند اول خود را برای پذیرش یک عضو جدید در خانواده، آماده سازند.
به یاد داشته باشید که کودکان کمتر می توانند در رابطه با عواطف و احساسات خود صحبت کنند و فهمیدن افکار و روحیات آن ها کار راحتی نیست.
