من وقتی سر و صدای بچه ها رو می شنوم
چیزی که ازشون می نویسم:
به راستی که کودکان معجزه می کنند به اشاره ای. آنگاه که آواز دلنشین شیطنت و شادمانی شان کر می کند گوش فلک را فارغ از آنکه بدانند این نوای عاشقانه خودِ خودِ خودِ آهنگ زندگی است. که ردشان را که بگیری صاف و دربست می رسی به خدا. و خوشا به حالتان اگر احیانا در خانه بودید و شنیدید این هیاهو و غوغا را، کافی ست یک فنجان قهوه ترک مهیا کنید و بنشینید به تماشای صدایشان و رخصت دهید تا زندگی شره کند در قلبتان.
و به گمانم باید آن نغمه مبارک طنین بی افکند در پلی لیست هرکسی، که به وقت غم بخواند برایش و فراموش کند برای ساعاتی محنت این دنیای لعنتی را...
شادی را در سازِ ملعبه و شکفتن لبخند کودکان بیابیم...
من در واقعیت:
اه بابا جان مادراتون بسه دیگه سرمون سر رفت!
... و ... شدیم!
برید خونه هاتون حداقل دوساعت بخوابید مگه نمیخواستین رشد کنید و سریع بزرگ شین؟؟؟؟؟؟
و می گویند ترسناک است اگر صدایشان باشد و خودشان نه و تو تنها باشی...
