اینکه آدما بتونن که تفاوت های همدیگرو بپذیرن خیلی مهمه. مثلا من خودم با طیف زیادی از آدما در ارتباطم با اینکه اصلا مذهبی نیستم ولی دوستای سوپر مذهبی ای دارم که اتفاقا بچه هامون همسنن و همیشه با هم دورهمی میگیریم واسه خاطر بچه ها. از طرفی هم دوستایی دارم که اصلا حجاب براشون هیچ معنایی نداره و تا جایی که جامعه بهشون راه میده باز میگردن. خب راستشو بخوام بگم چون من خودم اهل میکاپ و ناخن کاشتن و مو رنگ کردنو اینا نیستم با اون دوستای مذهبیم بیشتر راحتم البته که اصلا راجع به مسائل اعتقادی باهاشون بحث نمیکنم. کار خودمو میکنم و اونا هم منو همینطوری که هستم میپذیرن و این یعنی پذیرش تفاوت ها. هرچند گاهی از نوع نگاه کردنشون یه چیزایی دستگیرم میشه ولی خب مهم نیست. از اون طرف دوستای غیر مذهبیم گاهی بهم میگن تو چرا به خودت نمیرسی. یه بار به یکیشون گفتم چرا فکر میکنی به خود رسیدن لزوما یعنی تو آینه وقت گذروندن من هر روز برای خودم وقت میذارم ولی اون وقتو کتاب میخونم یا ساز میزنم یا موزیک گوش میدم یا یه کاری که با روحیه ام جور دربیادو انجام میدم. چرا فکر میکنی من حتما باید ساعت ها تو آینه باشم تا به خودم برسم. من فکر میکنم اینکه آدم مرتب باشه و موهاش چرب نباشه. اینکه همیشه در حد نرمال آراسته باشه کافیه. خیلی دیگه درگیر نمیکنم خودمو. خیلی وقتا تکراری لباس میپوشم. خیلی وقتا صورتم جوش های ریز میزنه ولی من روشو کاور نمیکنم و همونجوری میرم بیرون.
من به روحم خیلی بیشتر از ظاهرم میرسم. به اون کسی که از بچگی درونمه و همیشه صداش تو گوشمه.
دلم میخواد بهشون بگم که وقتی صورتاتونو زاویه سازی میکنین اصلا دلم نمیخواد نگاتون کنم ولی چیزی نمیگم چون همینطوری که هستین با هر اعتقادی همون خود واقعیتونو میپذیرم هرچند انقدر بعضی وقتا قیافه هاشون تغییر میکنه که دیگه نمیدونم خود واقعیشون دقیقا چه شکلی بوده... بگذریم
من حرفم اینه چرا یه نفر اگه بخواد میانه رو باشه و نه سوپر مذهبی باشه نه سوپر غیر مذهبی باید مدام در حال دفاع کردن از خودش و اعتقاداتش باشه. انقدر سختتونه که بپذیرید یه نفر نخواد تو هیچ دسته و گروهی باشه و راه خودشو بره...
