روانشناسی و روانپزشکی دو حوزه مرتبط هستند که با مطالعه و درمان سلامت روان سروکار دارند، اما تفاوت‌های قابل توجهی نیز دارند. اگرچه تمرکز هر دو بر سلامت روان است، درک تفاوت بین روانشناسی و روانپزشکی برای تصمیم‌گیری آگاهانه در هنگام جستجوی کمک برای خود یا عزیزان بسیار مهم است.
در اینجا تعریفی مختصر از هر دو نقش و همچنین دامنه فعالیت آن‌ها در حوزه پزشکی و سلامت روان ارائه می‌شود:
روانشناسی شامل زیرشاخه‌های متنوعی از جمله روانشناسی شناختی، روانشناسی رشد، روانشناسی بالینی و روانشناسی اجتماعی است که هر کدام بر جنبه‌های خاصی از عملکرد انسان تمرکز دارند.
روانپزشکی اغلب شامل همکاری با سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی برای ارائه مراقبت جامع به افراد دارای مشکلات سلامت روان است.
اگرچه روانپزشکان و روانشناسان هر دو هدف مراقبت از سلامت روان شما را دارند، اما رویکردهای آن‌ها می‌تواند متفاوت باشد. در ادامه تفاوت‌های کلیدی بین روانشناسی و روانپزشکی آمده است.
روانشناسان از رویکردهای متنوعی برای تشخیص و درمان مشکلات سلامت روان استفاده می‌کنند. آن‌ها بر درک افکار، احساسات و رفتارهای فرد برای انجام یک ارزیابی جامع تمرکز می‌کنند. ارزیابی‌های روانشناختی شامل ابزارهای مختلفی مانند مصاحبه، پرسشنامه و آزمون‌های روانشناختی برای جمع‌آوری اطلاعات و ارزیابی عملکرد شناختی، ویژگی‌های شخصیتی و سلامت عاطفی است.
بر اساس یافته‌های ارزیابی، روانشناسان از رویکردهای درمانی مبتنی بر شواهد استفاده می‌کنند. روانشناسان ممکن است از تکنیک‌های درمانی مختلفی از جمله درمان شناختی- رفتاری (CBT)، روانکاوی، درمان انسان‌گرا و خانواده‌درمانی استفاده کنند که متناسب با نیازها و اهداف فرد باشد.
روانپزشکان از یک رویکرد پزشکی برای تشخیص و درمان اختلالات سلامت روان استفاده می‌کنند. آن‌ها از تکنیک‌های تشخیصی مانند مصاحبه‌های بالینی برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد علائم فرد، سابقه پزشکی و عوامل روان‌اجتماعی استفاده می‌کنند. روانپزشکان جنبه‌های بیولوژیکی، روانشناختی و اجتماعی موثر بر بیماری‌های روانی را برای تشخیص دقیق، ارزیابی می‌کنند.
روانپزشکان پاسخ فرد به دارو را تحت نظر می‌گیرند، دوزها را تنظیم می‌کنند و ارزیابی و حمایت مداوم دارند. در برخی موارد، روانپزشکان با روانشناسان و سایر متخصصان سلامت روان همکاری می‌کنند تا یک رویکرد درمانی جامع را ارائه دهند که شامل دارو درمانی و رواندرمانی باشد.
در نتیجه، روانپزشکان و روانشناسان معمولاً با هم همکاری می‌کنند و نقش‌های مکمل در درمان افراد ایفا می‌کنند و اغلب در مورد پیشرفت مراقبت با هم ارتباط برقرار می‌کنند. برخی روانپزشکان علاوه بر دارودرمانی، رواندرمانی نیز ارائه می‌دهند.
برخی شرایط پیچیده وجود دارند که معمولاً نیاز به مراقبت روانپزشکی، از جمله دارو درمانی، دارند. روان‌پریشی، اختلال دوقطبی و اختلال طیف اوتیسم از جمله آن‌ها هستند، اگرچه این شرایط ممکن است نیاز به رواندرمانی را نیز داشته باشند.
بسیاری از شرایط دیگر، از جمله فوبیا، حملات پنیک و سایر اشکال اضطراب، و همچنین افسردگی، به خوبی به رواندرمانی پاسخ می‌دهند. پس از ارزیابی اولیه که شامل تاریخچه مشکل فعلی است، روانشناس یا روانپزشک در مورد بهترین روش مراقبت تصمیم‌گیری خواهد کرد؛ گاهی اوقات، دارو برای آماده‌سازی مسیر برای درمان تجویز می‌شود.
هم روانشناسان و هم روانپزشکان به طور فزاینده‌ای آنچه را که تحقیقات نشان می‌دهند، در نظر می‌گیرند - که اختلال روانی پیچیده است و از تعامل عوامل بسیاری از جمله مستعد بودن ژنتیکی، وضعیت فیزیولوژیکی، واکنش به استرس، حافظه و سایر فرایندهای ذهنی، تجربه اجتماعی، عوامل سبک زندگی مانند تغذیه، خواب و فعالیت بدنی، و شرایط عمومی محیطی مانند شرایط اقتصادی اجتماعی و نژادپرستی ناشی می‌شود.
چگونه یک روانشناس یا روانپزشک متخصص پیدا کنیم؟
برای یافتن بهترین روانشناس باید زمان بگذارید
یکی از مطمئن‌ترین روش‌ها برای پیدا کردن یک ارائه‌دهنده درمان، پرسیدن از دوستان یا اعضای خانواده است که با موفقیت یک دوره‌ی درمان برای مشکل خود داشته اند و همینطور میتوانید با مراجعه به سایت مرکز مشاوره احیا از روانشناسان و متخصصین مجرب سلامت روان اطلاع پیدا کنید
نتیجه‌گیری
یادگیری تفاوت بین روانشناسی و روانپزشکی به شما امکان می‌دهد، رویکردهای متمایز برای درمان سلامت روان را درک کنید. در حالی که روانشناسان بر ارزیابی و درمان تمرکز دارند، روانپزشکان تخصص پزشکی و مداخلات دارویی را به همراه می‌آورند. همکاری بین این حوزه‌ها همراه با سایر مشاغل سلامت روان برای ارائه مراقبت جامع و رسیدگی به نیازهای متنوع افراد مبتلا به چالش‌های سلامت روان ضروری است.
