درد موسی را می فهمم هرچند بین من و او سه هزار سال فاصله است.
آری.
موسای پیامبر،
موسی، بنده ای که لایق سخن گفتن با خدا شد.
از آب گرفته ای که برای هدایت بشریتش برگزیدند...
هم‌او،
فرزند ناخواسته فرعون که در برابر سرکشی این خدا خوانده زمینی، سر برداشت …
طغیان کرد...
موسی که با دو چشم سر و دل، نور خدا را دید و همدم او شد...
موسای مهربان...
موسای چوپان...
موسی که ویژگی های انسانی داشت و برگزیده خدا شد.
موسای خشمگین...
موسای رنجیده و دلگیر که قوم خود را نفرین کرد...
او که گاه از زیادی رنج و خشم، عنان صبوری از کف می داد و گاه از قضاوت زودهنگام .
قومش به جهل و عناد و کفر بر حق شوریدند و او از خشم، سر و ریش برادر گرفت.
آرام که شد قوم را عتاب کرد...
زبان به کام نگرفت و فرصت همراهی عبد صالح خدا را از دست داد.
صبور نبود و فراموشکار شد...
حواسش کجا بود وقتی ماهی از کنارش گریخت...
دلش با خدا بود ولی گاه سره از ناسره نمی‌شناخت.
خشمگین می شد و در قضاوت شتاب می کرد.
در راه خدا ولی،
به خطا انسانی را کشت و با وجود پشیمانی، دوباره دست ستم به کشتن انسان دیگری بلند کرد که خدا دستش را نگه داشت.
خدا از خطاهای او می گذشت...
محبوبش بود...
خدا قدم بقدم همراه و مراقبش بود...
نگاهش می کرد...
صدایش می کرد...
بفرمان خدا اژدها در دست این انسان سراپا ترس، رام شد.
موسی روحی بزرگ و سینه ای تنگ داشت.
کلام او آیینه ی روح بلندش نبود همراهی برادر از این رو خواست تا در برابر خدایان ادعا و غرور زمان، پشتیبانش باشد.
کم طاقت بود و گره بر زبان داشت.
در برابر او طاغیان و گمراهان زمان، سخنور و زبان اور بودند...
هنوز هم هستند.
تاریخ همیشه بار این درد را به دوش کشیده است.
و قلم به فرمان خدا چاره این درد است.
شاید از این روست که خدایمان به قلم سوگند خورده است نه به بیانی که از زبان سرریز کند.
آنچه می گویند در مسیر زمان، محو و نابود می شود و این کلام مکتوب است که در طول تاریخ زنده و جاوید باقی می ماند و اثرگذار.
الواح موسی را جایی نوشته بودند تا فرمان های خدا در طول نسل های پیاپی باقی بماند.
جهل و عناد و بیداد قوم موسی بود که بی طاقتش می کرد...
موسای پیامبر بهانه ها را صبورانه یک بیک پاسخ گفت تا ایمان سست این نسل باقی بماند...
احساس می کنم او را می فهمم.
گویی رنج او مدام همچنان تکرار می شود.
زمان متحول شده است ولی روح خشم و رنج و بیداد، هنوز در کالبد زمان جاری است.
حس می کنم موسی از جنس زمین است که خدایی شده است.
سوسن چراغچی
زمستان 1394
