از دست دادن خفیف حافظه بخشی طبیعی از افزایش سن است. در حالیکه از دست دادن بخش قابل توجهی از حافظه یا ناتوانی در ایجاد خاطرات جدید ممکن است نشان دهنده وجود یک اختلال فراموشی باشد. اختلالات فراموشی انواع مختلفی دارد که در این مقاله به آنها خواهیم پرداخت.
برخی از افراد مبتلا به فراموشی در ایجاد خاطرات جدید مشکل دارند. برخی دیگر نمی توانند حقایق یا تجربیات گذشته را به خاطر بیاورند. افراد مبتلا به فراموشی معمولاً مهارت‌های حرکتی خود را حفظ می‌کنند و از هویت خود آگاهی دارند.
علامت اولیه فراموشی از دست دادن حافظه یا ناتوانی در ایجاد خاطرات جدید است. اگر فراموشی دارید، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید:
در این نوع فراموشی، فرد خاطرات قبلی و آنچه از گذشته موجود است را از دست می‌دهد. این نوع فراموشی معمولاً بر خاطراتی که اخیراً شکل گرفته اند تأثیر می‌گذارد. خاطرات قدیمی‌تر، مانند خاطرات دوران کودکی، معمولاً دیرتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. شرایطی مانند زوال عقل یا دمانس تدریجا باعث فراموشی پس‌گستر می‌شود.
در این نوع فراموشی، نمی‌توانید خاطرات جدیدی بسازید. این نوع فراموشی ممکن است بطور موقتی در پی مصرف زیاد الکل بوجود بیاید، یا اگر ناحیه‌ای از مغز که به نام هیپوکامپ شناخته می‌شود آسیب دیده باشد، می تواند موجب نوع دائمی آن شود. هیپوکامپ نقش مهمی در شکل گیری خاطرات بازی می‌کند.
فراموشی کلی گذرا (TGA) کمتر شناخته شده است. در این نوع فراموشی، فرد سردرگمی یا آشفتگی را تجربه خواهد کرد که به طور مکرر در طی چند ساعت تکرار می‌شود. ممکن است چند ساعت قبل از حمله، از دست دادن حافظه را تجربه کند و احتمالاً هیچ خاطره ماندگاری از این تجربه نخواهد داشت. دانشمندان فکر می‌کنند که این فراموشی در نتیجه تشنج یا انسداد مختصر رگ‌های خونی مغز رخ می‌دهد و در افراد میانسال و مسن رایج تر است.
افرادی که فراموشی تجزیه‌ای دارند، در به خاطر سپردن اطلاعات مهم در مورد خودشان، مانند نام، سابقه شخصی یا خانواده و دوستان مشکل دارند. فراموشی تجزیه‌ای ممکن است ناشی از یک رویداد آسیب‌زا یا استرس‌زا باشد، مانند درگیری یا قربانی شدن در یک جنایت. این فراموشی معمولاً به طور ناگهانی رخ می‌دهد و ممکن است چند دقیقه تا چند روز طول بکشد. در موارد نادر، ممکن است حتی ماه‌ها یا سال‌ها به طول بیانجامد.
اکثر مردم نمی توانند 3-5 سال اول زندگی خود را به خاطر بیاورند. این پدیده رایج فراموشی نوزادی یا دوران کودکی نامیده می‌شود.
بر اساس تحقیقات، اکثر افرادی که به دلیل آسیب مغزی در بیمارستان بستری می‌شوند، فراموشی پس از سانحه (PTA) را تجربه می‌کنند. PTA ممکن است پس از یک دوره بیهوشی رخ دهد، شما بیدار هستید، اما ممکن است به شیوه‌ای عجیب رفتار و صحبت کنید که شبیه خودتان نیست. ممکن است نتوانید رویدادهای چند دقیقه یا چند ساعت قبل را به خاطر بیاورید.
این نوع از دست دادن حافظه ممکن است هنگام مصرف داروهای خاصی رخ دهد. برخی از داروهایی که ممکن است باعث فراموشی شوند به شرح زیر است:
بنزودیازپین ها مانند آلپرازولام (زاناکس) و کلردیازپوکساید (لیبریوم)
داروهای آرام بخش مانند زولپیدم (Ambien) و زوپیکلون (Imovane)
داروهای بیهوشی عمومی مانند پنتوباربیتال سدیم (نمبوتال سدیم) و فنوباربیتال
داروهای کلوپ مانند فلونیترازپام (Rohypnol) و کتامین. داروهای کلوپ مواد روان گردان مصنوغی هستند که توسط جوانان در کلوپ های شبانه استفاده می شوند.
فراموشی ناشی از دارو معمولاً موقتی است. این امر به ویژه در افراد مسن که ممکن است داروهای مختلفی مصرف کنند مشهود است.
بخوانید: علل فراموشی
