سوگند را در کتاب اوستا "سوکنتا" و در زبان پهلوی "سئوکند" و در زبان عربی "قسم" گویند و آن اقرار و اعترافی است که شخص صدق سخن را به چیزی ارجمندتر و شریفتر از آن چیزی که هست ربط می دهد.
در گذشته سوگند یا سئوکند به معنای گوگرد بوده است. در دوران باستان یکی از روشهای نهایی اثبات اتهام متهمان، خوراندن گوگرد به آنان بوده‌است. چنانچه متهم بعد از خوردن گوگرد یا همان سوگند زنده می‌ماند، حکم به برائتش می‌دادند و در صورت مرگ، وی دروغگو شمرده می‌شده‌است. در ایران باستان اصطلاح "سوگند خوردن" در محاکمات مشکوک و هنگام قضاوت و داوری کاربرد داشته است که تأکید شخص بر صحت گفته‌هایش تلقی می شده است.
اکنون و در جهان مدرن، معیار سنجش حقیقت و تعهد به انجام وظایف ، حتی در سطح کشورهای پیشرفته، سوگند خوردن به کتاب(آسمانی) می باشد.
لطفا شما نظر خود را بیان فرمایید.
