این جمله شعاره یا معجزه :"معلولیت، محرومیت و ناتوانی نیست بلکه فقط محدودیت است".
ژان دومینیک بوبی از سردبیران مجله اِل بود. قبل از اینکه دچار عارضه حمله مغزی و فلج جسمی شده باشد، از لحاظ مغزی و جسمی کاملاً سالم بود. اما بعد از معلولیت بجز پلک چشم چپش، اختیار تمامی عضلات بدنش را از دست داده بود. از این روی تنها راه ارتباطی‌اش با دیگران از طریق پلک‌زدن بود. وی به این وسیله و با کمک پرستاران و اطرافیانش کتابی از زندگی خود را نوشت.
به امید روزی که افراد بجای مراقبت و نگهداری صرف از افراد ناتوان، بهترین شکل مهربانی و زندگی کردن با دیگران را تمرین کنند.
فردی که فلج کامل شده است اما ذهنش به طور کامل و بسیار خوب کار می کند و دیگر قادر نیست کارهای عادی روزانه مستقل انجام دهد،در خاطراتش می نویسد: کمتر پیش می آید که آدم فکر کند انجام تمام کارهایی که هر روز انجام می دهیم ممکن است یک روز برایمان معجزه تلقی شود.
به نظر شما محدودیت و معجزه زندگی ما و اطرافیانمون کدومه؟
